Behin bada ere

Behin bada ere, futbolaz jardungo dut. Inoiz ez bezala. Izan ere, ez lagunartean ez lantokian ez daukat futbolzalerik ondoan, eta sekula ez da gai hori hizpidera etortzen. Bizi kalitatearen seinale argia, esango nuke.

Baina gaur futbolaz hitz egingo dizuet. Joan den larunbatean, Hernaniko errugbi-elkartean babarrunak jaten ari ginela, aurrez aurre neukanak kontatu zigun bere koinatuari gertatu zaiona. Nonbait, Gipuzkoako zenbait komunikabidetan erruz aipatu den kontua, baina niretzat ezezaguna.

Nire mahaikidearen koinatuak taberna bat dauka, Donostiako Antigua auzoan. Eta erabaki du, nonbait, oporretara joatea, udazkenean. Ordurako futbol-denboraldia hasita, eta Erreala partidu bakar bat ere irabazi ezinda. Tabernariak, orduan, "Oporretara goaz" idatzi ordez, bestelako ohar bat jartzea pentsatu du, ostatuko atea modu bixiagoz jantzi eta bezeroak agurtzeko: "Ez dugu taberna irekiko, Errealak bi partidu irabazi arte".

Gutxi gorabehera oporretan eman nahi zuten aldiarekin bat egin beharko zukeen txuri-urdinen garaipen pareak. Nahi bai ordea. Itzuli dira oporretatik, eta Erreala partidurik irabazi gabe ligan (kopan bat, eta hura alferrik). Donostiako futbolzale guztiak estu eta larri, eta gure tabernaria are larriago, ekipoaren martxa kaxkarraz gain bere negozioarenaz ere kezkatuta. Eta, bien bitartean, opor behartuen kontua gero eta ezagunago eta famatuago errealzale jendearen artean.

Azkenean amore eman omen du tabernari gaixoak, esanez hipoteka ere ordaindu behar duela, eta ezin utziko duela taberna bankuaren eskuetan hamaika futbolari ezgauzaren erruz.

Senide publizista bat omen du tabernariak, harri eta zur geratu dena: "Bizitza osoa propaganda modu merke eta original bat bilatu nahian, eta nire anaia tabernariak asmatu behar".