Doblea pagatu behar liekete
Gure herriko festak ari dira ospatzen, ni ez naiz asko ibili baina. Agorafobiko samarra bihurtzen ari ote naizen... Aurreko batean salbuespena egin nuen, ordea, eta lanetik itzuli eta gero bertsolariak entzutera joan nintzen. Goizetik egina zuten beste saio bat, eta labur samarra izan zen arratsaldekoa.
Zenbait lekutan alfer fama omen dute bertsolariek baina, haien tokian jarri eta niri behintzat gogorra iruditzen zait erabiltzen duten martxa: goizean autoa hartu, joan behar duten lekura iritsi, lagunak eta antolatzaileak agurtu, kafe bat edo beste zer edo zer hartu kontu-kontari ordua iritsi arte, eta hasi bertsotan; gero baxoerdi batzuk, batari eta besteari kasu eginez; ondotik bazkaria udaletxeko arduradunekin-eta; bazkalondo luzean bertso gehiago, talde txikian; atzetik, zuritoren bat han edo hemen, jendearen agur, eupada eta abarrak jasoz; arrastirian berriro oholtzara, bertso gehiago botatzera; handik jaitsitakoan, berriz, trago bat behinik, agur esan aurretik, eta hor ere inguruko fan eta kapar guztiak jasan behar, batzuk jatorrak eta beste batzuk gogaikarri hutsak. Dabilenak jakingo du baina ez da tratu gozoa, gorputzarentzat nahiz arimarentzat.
Ez dakit ni ere txaplata aspergarri horietakoa ote naizen baina aitortu behar dut zurito bat hartzera joan nintzela bertsolariekin saioa amaitu eta gero. Eta nire herritarrez lotsarazi ninduen ikuskizunaren lekuko izan nintzela ere bai: edanaz ase samarrik zegoen azkar usteko bat bertsolari bizkaitarrari alamena ematen, haien euskara zela eta ez zela, "bentanie" eta horrelako adibide orijinalekin gainera. Esatea bakarrik izan balitz, baina han eduki zuen ordu laurden inguru, eta zakar famako bertsolariak aurpegi ona jarri behar, porkulo hartzera bidali ordez.
Horregatik bakarrik doblea pagatu behar liekete.