Nire aurreiritzi guztien kontra

Lagun batek gomendatu zidan: "Delirio", Laura Restreporena. Ez nengoen oso bero, baina lagunaz fidatzen nintzen eta erosi egin nuen. "Hau ere izango duk beste halako zera bat", gogoratzen naiz pentsatu nuela neure artean.

Izan ere, azken hogei urteotan izugarri zabaldu da, izurria izateraino, literatura-mota jakin bat, emakume latinoamerikarrek egina, goxoa (gozoa?), leuna, atsegina, samurra eta arrakasta handikoa. Isabel Allende litzateke ezagunena, baina tropa zabala du atzetik (Belli, Esquivel, Mastretta eta abar).

Baina ez. Kolonbiarra da Restrepo, adinez aurreko horien taldetxokoa, baina zerikusirik ez idazkeran. Literatura light guztien kontra, testu trinkoa, giro lodia eta argumentu aldrebesa ditu "Delirio" honek, lehen orriak pasatu orduko konturatu nintzen moduan. Emakume bat egoera katatonikoan aurkitzen du senarrak hotel batean, eta ez dakigu nola iritsi den egoera horretara.

"Ostras, aspertu ederra hartu behar diat" esan nuen orduan, ñañokeriatik ihesi idazle sibarita zilbormiazkatzaile baten atzaparretan erori nintzelakoan. Izan ere, nahiko aserik nago irakurlearen inplikazioa eskatzen duten liburu horiekin. Idazleak egin dezala lana, gurea liburua erosi eta entretenitzea da-eta.

Berriz ere oker. Esijentea da, bai, baina eman ere egiten dio irakurleari. Lau diskurtso paraleloren bitartez, Kolonbiako familia patrizio baten gainbehera ikusiko dugu, aristokrazia zaharra Escobar narkoburuaren jostailu nola bihurtzen den, etxeko isilpean gordetako trapu zaharrak nola usteltzen diren eta azkenean lehertzen...

Holaxe ba. Ez da liburu erraz, edonori aholkatzeko horietakoa. Baina merezi duen autore bat deskubritu dut, arrastoa segitzea merezi duena.