Perla bakana

Euskalgintzako baratze koxkor honetan, badira aurpegi eta izen batzuk behin eta berriro agertzen direnak. Neurea, besteak beste. Ez dut esango ez ondo ez gaizki iruditzen zaidanik: gure neurri apalak eta nola-halako aktibismoak ekarritako ondoriotzat jo beharko.

Hala ere, edo horrexegatik, are miresgarriago iruditzen zaizkit lan isilean jardun ohi duten kulturgileak. Horietako bat da Koldo Artola.

Orain dela hogeitaka urte, filologiako ikaslea nintzela egin nuen lehenengoz topo izen horrekin, Erronkariko azken euskaldunen lekukotasunak jasotzen zituen lanen batean. Geroztik han edo hemen suertatu zait izen-abizen horiek irakurtzea, modu horretako ikergaietan betiere, baina haren aurpegia sekula ikusi gabea nintzen, ez aurkezpen, lunch, party, soirée, sarao edo antzeko ekitaldi kulturaletan, ezta komunikabideren batean ere.

Hortaz, ustekabea bezainbateko poza hartu dut azken Argia eskuetara etorri eta Jon Artanok egin dion elkarrizketa irakurtzean.

Artano, orain bertan Sautrelako erreportajeak egiten dabilena, Euzkitzeren laratzean ezagutu genuen, gaueko parrandaleku eta txiringito guztietako berriemaile berezi, baina kazetari zorrotzaren sena eta euskaldunaren minak zer diren ondo ezagutzen duenaren sentiberatasuna erakutsi ditu oraingoan.

Solasaldi mamitsua da alde guztietatik, pasadizo gogoangarriz betea: Donostiako euskal antzerkilarien kastako mutikoak euskara galdu eta gero nola berreskuratu zuen; euskaraz zekienik ukatu eta gero, txerri-hiltzea aipatu orduko "biher dugu matatxerri!" ahora etorri zitzaion fraidearena, Zaraitzuko azken euskaldunetako baten biloba Marinica Erronkariko irakasle euskaldun bihurtu zenekoa...

Askotan ikusi nahi genituzkeen perla horietakoa. Bakana izateagatik gehiago balio duena.