Gora euskal esentziak

Joan den asteburuan. Eguraldi ederra, bazterrak berdatzen, eguzki epela eta haize freskoa kanpora ateratzeko gonbidatzen. Urrutira gabe, etxe inguruan hautatu dugu egurasteko lekua: Oianguren parke publikoa.

Leku zoragarria: zelaiak eta basoak, han-hemen mahaiak eta barbakoarako sutegiak. Eta jendea nonahi: batzuk eguzkitan, besteak paseatzen, umeak endredatzen, gogaikarrienak arkume-txuletak erretzen.

Ekosistema joriarekin batean, deigarriena han bildutako jendetzaren jatorri- ugaritasuna: baziren errumaniarrak eta eslaviarrak, hegoamerikarrak, ijitoak, hegoaldeko espainiarrak... Pentsatzen jarrita, ez da zaila arrazoia igartzen: debaldeko denbora-pasa eskaintzen du parkeak, eta diru-sarrera eskasak dituen etorkinarentzat nekez asmatuko da asteburua familian edo lagunekin pasatzeko plan hoberik.

Horra beste arrazoi bat, Ordiziako Udal Txit Klasistak parke horren izaera publikoa baztertu eta golf-zelai pribatu bihurtu nahi izateko. Bazterrak txurrianoz eta hezurbeltzez betetzeaz gainera, esango dute, ez dute txakur txikirik gastatzen.

Eguna luzea dela-eta, beste ingurune bat ere ikustea pentsatu genuen, eta Larraitza jo genuen gero, Aralarko larreak zabaltzen zirela-eta, giro polita egongo zelakoan. Giro euskaldunagoa ere bai seguru asko. Zaldibiatik gora gindoazela, artalde bat, haiek ere gure bidean. Eta aurrean artzaina, Joanesen oinordekoa: indio peruar arraza puru-purukoa.

Lastima ez zaidala gazta gustatzen, bestela hantxe bertan egingo nuen tratua.