Loti Ederraren ondoan
Iritsi da zalduna basoaren bihotzera, eta, sasiz inguraturiko soilgunean, arrosa-petalozko ohatzean etzanda, hor ikusi du neskatorik ederrena, lotan.
Bere ezpainak neskarenetan jartzera doa, hura esnatzeko. Badaki hala egin behar duela, eta neska esnatu egingo dela orduan, eta berari begiratuko diola, eta...
Bere buruari begiratu dio orduan: bideko hautsa dakar bere jantzian, bidearen nekea bere aurpegian. Hautsa kentzen saiatu da, bere soinekoa nola-hala atontzen. Alabaina, zalantza erne da bere barruan.
Neska lokartuari begiratu dio ostera. Hain da ederra haren begitartea, hain leuna haren azala... Itxuraren pareko goxotasuna balu izaeran, ezin zoriontsuagoa litzateke haren ondoan; baina, bestelakoa balitz?
Eta bera? Badaki gizon saiatu eta prestua dena; hala ikusiko ote du lotiak ordea? Ala zaldun trauskil, bidetako ibiltari ajatu, printzesa sorginduen bilatzaile purtzila irudituko zaio?
Zer egin ez dakiela, petalo arrosen ohean egin du txokoa, eta loti ederraren ondoan etzan da. Haren esku hotzari bere esku beroaz helduta, begiak itxi ditu, eta amets egin du, esna, hantxe geratzen dela bera ere, betiko lo.
Betiko lotan? Agian ez. Noizbait iritsiko da Printzesa Zaldun bat arrosa-petaloen inguruetara Zaldun Loti Ederra esnatzera...