Ibarretxe, Duncan Dhu-ko bateria-jole

Duncan Dhu musika-talde donostiarraren historia oroitzen al duzue? Hiru lagun ziren, orain dela hogeitaka urte, poparen eta rockabilliaren arteko soinu berezi nahiko akustiko batekin plazaratu zirenean. Egundoko arrakasta izan zuten eta, handik gutxira, hirutik bira jaitsi zen partaide kopurua: Mikel Erentxun geratu zen (kantaria eta irudia ematen zuena), Diego Vasallo ere bai (kantu gehienen sortzailea), eta kanpoan geratu zen Juanra Viles (bateria-jolea besterik ez zena, eta, hortaz, ordezkagarria).

Juanra Vilesen tankera hartzen zaio tarteka Juanjo Ibarretxeri. Egoera politiko berri honetan badirudi protagonismoa sozialistek eta ezker abertzalekoek izango dutela (batzuek burniak utziko dituztelako, eta besteek horren truke zer edo zer eman dezaketelako). Jeltzaleak inork ez ditu bazterrean laga nahi, baina ez dira horren beharrezko, lehen fase honetan behintzat.

Ibarretxeren arazoa sakonagoa da ordea. Izan ere, bere adierazpenak eta Josu Jon Imazenak irakurriz gero, ezin esango dugu kontraesana nabarmenak daudenik, baina bai sintonia desberdinetan dabiltzala. Printzipioz, nik esango nuke alderdiaren postura erosoagoa dela, eta Ibarretxek ez duela inon topatzen nahi lukeen babesik, protagonismoa lortzeko ahalegin hutsal ari direla bihurtzen azken aldiko bere ekimenak oro. Hala ere, egoskorra eta nekagaitza dela ere ongi frogatua du Juanjok, eta ez dut uste danborra jotzeari horren erraz utziko dionik.