Burutik ezin kendu
Bertsolari aldizkariaren azken alea etxean. Azken aldian bezala, monografikoa: "BEC: burutik ezin kendu". Aspaldian bezala, gero eta "Hola"go: 260 orri guztira, eta horietatik 60 izango dira egiazko testudunak; beste 200ak, Conny Beyreuther-en lan grafiko zabal, mamitsu, eta baita errepikakor samarra ere, ezinbestean. Joera horrek ni behintzat kezkatu egiten nau, bai baitirudi, aldizkariaren arduradunentzat, bertsolaritzaren inguruan ez dagoela zeresan handirik, edo nahiago dela xantuei begiratu, besterik gabe. Dena dela, ez dut hortik segituko.
Lehen ere aipatu izan da han eta hemen sari-emateetako txistuen kontua. Nik ez nuen gogorik saltsa loditzeko, gertakariak aski agerikoak baitira nork bere iritzia izateko. Dena dela, gogoan daukat oroitzapen bat, burutik ezin kendu dudana hura ere, eta horixe kontatzera natorkizue.
Ez du zerikusirik bertsoekin. Orain dela bizpahiru urte, Tolosan, abesbatzen nazioarteko lehiaketako sari-emate ekitaldia. Txapelak banatzen hasi aurretik, herriko edo eskualdeko Senideak igo ziren oholtzara, nor bere etxeko presoaren argazkia eskutan.
Haiek oholtzara agertu bezain laster, egundoko txistu-hotsa hasi zen. Txalo batzuk ere bai, baina txistuak nagusi, eta baita oihu ozenagoak ere: "Non da Lopez de la Calle?" galdetzen zuen batek, adibidez. Ni, lotsatuta, aita-ama, seme-alaba, anai-arreba, senar-emazte haien lekuan jartzen nintzen, zaparrada hura noiz pasatuko zain.
Bertso-txapelketako txistuak aditzean, Senideei jotako txistuak zetozkidan gogora. Ez dutela zerikusirik? Jakina ez dutela. Bakoitzak bere arrazoiak ditu. Baina batzuetan ez dago lekuz kanpo besteren larruan sartzea eta zer sentituko duen imajinatzea, une batez bada ere.
gaztelako horri. Errespetu pixka bat sufritzen dutenekin. Guztiekin!!! Eta gogorarazi nahi dizut, nere etxera egunero sartzen direla telebista eta irrati publikoetatik, nigandik urrun nahi nituzkeen milaka pertsona eta horien aldarrikapenak. Berdintasuna bermaturik balego, ez genuke horrelako espaziorik "okupatzen" ibili beharko. Eta jakizu, ixilarazi nahi den ahotsa entzunaraztea oso gauza nekeza eta desatsegiña izatera irits daitekeela. Errespetua, faborez.