Ez lapurtu. Eskerrik asko

Nire lantokia Donostiako aldirietako industrialde batean dago, orain gutxi arte baserriz eta errotaz osaturiko erreka-bazter batean. Oraindik ere, pabilioi eta auto pilatik metro gutxira hasten da zuhaizti eder bat, eta hortik barrena joaten gara noizean behin mendian galdutako ostaturen batean bazkaltzera.

Basoaren erdian, ipuinean bezala, txokolate koloreko etxe bat; Hansel eta Gretel ez baizik eta munduko ogibide zaharrena deitzen duten horretako profesionalak bizi direna. Ez noa horko istoriorik kontatzera ordea (jakin ere ez), ezpada aldameneko baratzean zegoen kartel bitxia aipatzera.

"No robar. Gracias" zioen hesola batean jositako afixak. Bertako tomate eta letxugak eramango zizkieten beldurrez edo. Guri beti sortzen zigun halako irri bat bertatik pasatzean, eta ezagutzen ez zuen gonbidaturen bat eramanez gero hutsik gabe erakutsiko genion: "begira, begira..."

Zer dela-eta halako barregura? Pentsatzen jarrita, mezuaren bi parteen artean nolabaiteko errakala sortzen dela esan daiteke. Ez lapurtzea agindu zorrotz eta dudaezinezkoa da, bai Jainkoaren legean bai gizakienean. Goitik beherakoa eta salbuespenik gabea, nonahi eta noiznahi.

Hala ere, segidan "eskerrik asko" eransten badiozu, zalantzan gelditzen da aurreko aginduaren erabatekotasuna. Izan ere, egin edo ez egin aukeran dauden gauzetan ematen dira eskerrak: norbaitek sua ematen dizunean zigarroa pizteko, adineko bati esertzeko tokia uzten diozunean autobusean...

Azkeneko aldiz baratze horren paretik igarotzean, hesola han zegoen baina txartela falta zen. Mezuak zioenaren kontrakoa eginez, apustu egingo nuke afixa bera eraman zuela baten batek, oroigarri moduan etxean gordetzeko. Hobe du, hala ere, baliozko zerbaiten ondoan ez uztea, bestela ideia txarren bat etor dakieke burura gonbidatuei...