Estatuak esan gabe onartzen duena

(aurrekoaren jarraipena)

Biktima mota batzuen eta besteen artean egiten den desberdintasun horren harira, lagun bati komentatu nion, zergatiak ulertu arren, zenbateraino iruditzen zitzaidan bidegabea, eta baita moralki inpudikoa ere. Lagunak ezetz, logikoa eta bidezkoa zela, estatuak emandako sari eta laguntza horien bitartez modu inplizituan onartzen ari delako bera dela babesten dituen biktima horien erruduna.

Ez dakit "nola?" galdetu nuen, ala nire isiltasunean irakurri zuen galdera eta harridura-ikurra, biak batean.

"Bai noski -jarraitu zuen lagunak-. Denok dakigu ezinezkoa dela delitu guztiak desagertzea, eta administrazioa ezin da erantzule izan ezustean norbaitek autoa lapurtu edo muturreko bat ematen badigu. Aldiz, indarkeria politikoaren kasuan, Estatua neurri batzuk hartzera behartzeko egiten dira delituak; Estatuak bestelako politika eginez gero, ez litzateke izango bortxa armatu hori. Hortaz, pertsona jakin batek sufritzen duen kaltea, estatuari eman nahi zaion muturrekoa da. Estatuak onartzen du, nolabait ere, berarentzako atzaparkada dela partikular horrek jasan duena, eta gehiagok ere jasango dutela etorkizunean, terroristen presioaren aurrean makurtzeko asmorik ez duenez gero. Beraz, ekintza edo krimen horien isilkako erantzulea den aldetik, normala ere bada kalte-ordain bat eskaintzea biktima horiei, eta ez besteei".

"Kontxo. Ba, horrela begiratuz gero..."