Karakolaren barruan (VIII)

(Hemen amaitzen da ipuina. Irudi eta guzti nahi duenak, liburua eskuratu behar)

Zortzigarren atala: Oparien trukea

Oso ondo pasatu genituen opor haiek. Aita, ama eta hirurok ibili ginen leku batean eta bestean, eta askotan aitatxoren lagun haiek ere bai: Patxi eta Josune.

Gauza pila bat egin genituen eta toki mordo bat ikusi, baina gehienak ahaztu zaizkit dagoeneko. Hala ere, askotan aitak ingurura begiratu eta esaten zuen:

"Hemen ez da giro. Goazen etxera.

Txanogorritxoren ipuineko otsoak ibiliko ziren han, ni ere susmoa hartuta nengoen. Orduan Patxi eta Josuneren etxera itzultzen ginen. Etxe handia zen hura, lorategia eta guzti zeukana, txirrista eta zabuarekin.

Eta ni ordurako handia nintzen arren, gustura ibiltzen nintzen txirristan eta zabuan, amonaren etxe ondoko parkean bezala. Pena bakarra, han ez zegoela kioskorik goxokiak erosteko. Baina Patxi amona bezain sukaldari ona zen ia-ia, eta egundoko postreak prestatzen zituen: sagar-pastela, natazko bizkotxoa, marrubi-budina, arroz-esnea

"Arroz-esneari kanela asko edo gutxi botako diot, Iker? "galdetzen zidan Patxik.

"Asko-asko "erantzuten nion nik beti.

Opor haiek ere amaitu ziren. Nik ez neukan oraindik eskolara joan beharrik, baina amak dendako lanera itzuli behar zuen. Hortaz, aitari agur esan eta etxerako bidea hartu genuen amatxok eta biok.

"Laster konponduko dira gure arazoak eta itzuliko naiz etxera, ikusiko duzue "esan zigun aitak agurtzerakoan.

Lehen bezalaxe hartu genituen auto, tren, autobus eta hegazkinak, baina oraingoan ez nintzen mareatu, ezagutzen nituelako, eta ez nintzen beldurtu, nahiz eta amak berriro errepikatu isilik joan behar nuela, eta aitatxoren berri inori aipatu gabe.

"Badakit, ama, Txanogorritxoren otsoek ez aditzeko.

Motxilan aitatxok eskuz egindako jostailu bat neraman: egurrezko txotxongilo bat, hariak mugituz gero dantza egiten duena.

Nire marrazkia eta karakola aitatxoren gelan geratu dira. Marrazkia paretan josita, txintxetekin, eta karakola mesanotxe gainean, gauero belarrian jarri eta haren barruko hotsak aditzeko.

Horrela entzungo ditu itsasoaren barreneko hots misteriotsuak, amonaren etxeko hots isilak, eta baita gure etxeko hots guztiak ere: ama afaria prestatzen erdi kantari ari denean, ni hortzak garbitzen nagoenean, amatxo eta biok igande goizetan oheko burukoekin borrokan hasten garenean

Orain badakit, amonaren karakola magikoari esker, aitatxo ez dela horren bakarrik egongo. Eta ni ere kontentuago egongo naiz hortaz.