Karakolaren barruan (VI)
(Iker protagonista ari da bere helmugara iristen, eta gu ere ari gara ipuinaren amaierara hurbiltzen)
Seigarren atala: Otsoen beldurrez
Bidaia oso luzea izan zen. Hartu genituen autobusak, abioiak, trenak, taxiak Uf! Hasieran poz-pozik nindoan, aita ikusteko pozarekin eta abenturaren ilusioarekin, baina pixkanaka nekatu egin nintzen, eta aspertu, eta momentu batean mareatu ere bai. Baina han zegoen amatxo beti, eskutik fuerte heltzeko eta laguntzeko.
"Lasai, Iker, laster iritsiko gara eta.
Bidean jende asko topatu genuen, hizkuntza diferenteak hitz egiten zituztenak. Gizon bibotedunak, emakume ileluzeak Batzuk atseginak ziren, beste batzuk zakarrak, baina ni beti gogoratzen nintzen amak esandakoarekin: isilik joateko eta ez fidatzeko, aitaren etsaiak izan zitezkeelako. Hortaz nik, neure motxilari heltzen nion esku batekin, amatxori bestearekin, eta ez nuen hitz egiten inorekin.
"Qué niño tan callado "esan zioten amari aduana izeneko toki batean, eta uste dut hizkuntza gehiagotan ere esan ziotela antzeko zerbait.
Azkenean etxe batera iritsi ginen. Han bikote bat zegoen, andre-gizonak, eta andreak galdetu zidan:
"Zu Iker txikia izango zara, ezta?
Nik, hitzik ere ez.
"Bai, noski, Imanolen semea "esan zuen gizonak.
Imanol da nire aitaren izena, eta nik baietz esan nahi nuen, baina ez nekien haiek ote ziren ipuineko otso gaiztoak.
"Lasai, Iker, hauek aitatxoren lagunak dira-eta "esan zuen amak.
Eta orduan nik baietz esan nuen, batetik barrez, pozik nengoelako, baina bestetik negarrez, beldur handia pasa nuelako.
Amatxok estu-estu besarkatu ninduen:
"Pasatu da dena, maitea. Bihar bertan ikusiko dugu aitatxo.
"Benetan?
"Bene-benetan.