Karakolaren barruan (V)

(Berriro txorakeriak kontatzen hasia nago baina, ipuina erdibidean uztea ez litzateke itxurazkoa. Hortaz, hona jarraipena, non istorioak beste ildo bat hartzen duen, orain arte sumatzen ez zena. Txa-txan! (Jesus, zenbat tontakeria emozio pixka bat eransteko). Horra ba)

Bosgarren atala: Ustekabeko bidaia

Orain arte ez dizuet esan, baina nik badut aitatxo bat. Nire gelan badira aitarekin eta amarekin txandaka bizi direnak, edo bi aita dituztenak, edo bi ama. Nik aita eta ama ditut, baina aita urruti dago, eta ez nuen ezagutzen.

"Non dago nire aita? "galdetzen nion amatxori.

"Urruti, oso urruti, baina asko-asko maite zaitu "esaten zuen amak.

Aitatxoren gutunak iristen ziren batzuetan, baina nik artean ez nekien irakurtzen, eta amatxok irakurtzen zituen niretzako zatiak, dena muxuz eta goraintziz beteak.

"Eta zergatik ez da etortzen? "galdetzen nion amari.

"Gizon gaizto pila bat dago, eta ez diote uzten.

"Eta ezin gara gu joan berarengana?

"Egunen batean, handiagoa zarenean.

Amona hil eta gero nahiko handia nintzen, eta oporrak hasi zirenean, aurretik abisatu gabe, maleta bat egin zuen amak eta esan zidan aitatxo ikustera joango ginela, hegazkinean.

"Eramaiozu opari bat, nahi baldin baduzu: zure marrazki bat, edo eskulan bat "esan zidan, sekretu handiarekin.

Nire marrazki kuttuna hartu nuen, baita itsas karakola ere, eta nire motxila txikian sartu nituen biak.

"Motxila eta guzti joan behar al duzu? "galdetu zuen amak barrezka.

"Zuk maleta handia eramaten baduzu, nik gutxienez motxila.

Horrela joan ginen aireportura. Ni aurretik inoiz hegazkinez ibili gabea nintzen. Amak esan zidan isilik joateko, eta inori eta inola ez aipatzeko aitatxo ikustera gindoazenik.

"Bidean gizon gaiztoak egon litezke, aitaren etsaiak.

"Txanogorritxoren ipuineko otsoak bezala?

"Bai, gutxi gorabehera.