Haluzinazio gogaikarria
Terry Gilliam, Monty Python taldeko irudi-sortzaile emankor eta harrigarrienak "Tideland" ekarri du Donostiara, haur baten fantasia-munduan barneratzen den film benetan aspergarria.
Gustuei buruz esan ohi da ipurdiak bezalakoak direla, hots, bakoitzak berea duela; hortaz, kontuz ibili behar dugu iritzia ematean, geure juzguen arrazoiak emanez eta desadostasunerako tartea utziz. Hala ere, filma ikustera koadrilan joan eta lagunarte horretatik kritikariek salbu denek amaitu aurretik alde egiten badute, zerbait txarto dabil.
Terry Gilliam-ek egundoko gaitasuna du mundu bisualak sortzeko, nahikoa da gogoratzea "Brazil", "12 monkeys" eta beste. Egunotan zinema-aretoetan ari dira ematen aurtengo bere beste film bat "Grimm anaiak". Trebezia hori agerian dago beste behin "Tideland" honetan, baina ikuspen eta irudi-sortak istorio baten zerbitzura edo hari loturik egon behar luke, eta hor egiten du film honek huts.
Jeliza-Rose guraso jonki eta zoratuekin bizi den neska-koxkor ameslari bat da (sekulakoa Jodelle Ferland haurraren lana, eta nabarmentzekoa Jeff Bridges, "Lebovski Handia" gogorarazten duen rolean); ez lagunik ez jaramonik egingo dion heldurik ez daukala, fantasia-mundu batean babesten da, panpinekin hitz eginez, errealitatearen eta ametsaren arteko marran jolastuz, pertsonaia are zoratuagoez inguratua.
Unibertso onirikoen fanatikoek gozatuko dute akaso. Niri, "beaje" txar bat iruditu zait, besterik gabe.