Bihotz bakartien tangoa
Hiru film ditugu astelehenean sail ofizialean; bigarrena, "Je ne suis pas là pour être aimé" (Ez nago hemen maitatua izateko), Stéphane Brizé-k giza harremanen harrobi agortezinetik atera duena eta zinema frantziarra gure kontinenteko aberatsena dela erakustera datorrena, beste behin.
Jean-Claude 50 bat urteko gizon bat da, bizitza guztiz gris, arrunt eta kutrea duena: dibortziatua, epaitegietarako lan egiten du zorrak dituztenei bahimenduak jakinaraziz, seme koitadu ezgauza bat dauka berarekin lanean hasia, eta astean behin zahar-etxean bisitatzen du aita kexati-marmartia.
Françoise berrogei betetzekotan dagoen emakume maitagarri bat da, urte askoren ondoren ezkontzera doana Thierry-rekin, idazlea izan nahi omen duen tipo zabar eta berekoiarekin.
Bihotz bakarti bi, tango-ikastaro batek elkartuko dituenak. Hortik aurrerakoa erraz igar daiteke, planteamendua ikusita, baina sentiberatasunez eta sinesgarritasunez kontatzen asmatu du Brizé-k, hain gai erabilian errazegiak liratekeen topikoak aski ongi saihestuz.
Zinemaren historiara igaroko den filma izan gabe ere, komediaren eta dramaren elementuak egoki tartekatuz eta errealizazio zuzen batekin, pelikula txukun, duin eta gustagarria. Eta ez da gutxi.