Kazetari-sena
Oroitzapen zahar bat. 1983ko uda zen. Karrerako lehen urtea amaitu berria, eta plan berezirik ez oporretarako. Kazetari-lan bat eskaini zidaten, oraingo bekarioen antzera, izen hori gabe bazen ere.
La Voz de Euskadi zen orduan Gipuzkoako egunkari bat, garai bateko La Voz de Españaren errautsetatik sortu nahian zebilena. La Voz de España estatu frankistaren prentsa-sarekoa zen, arratsaldeetan ateratzen zen Unidad bezala, eta urte luzez Gipuzkoako egunkari salduena, alde handiz. Trantsizio-urteetan, baina, UCDk horiek denak ixtea erabaki zuen. Faxismoa lurperatzen laguntzeko erabaki demokratikoa izan zitekeen, edo gobernuak nola kudeatu ez zekien patata beroa gainetik kentzeko modua. Zena zela, langile mordoxka gelditu zen kalean, eta irakurle ugari, zein egunkari erosi jakin barik.
Irakurle horiek azkar batean bereganatu zituen El Diario Vasco-k, geroztik utzi ez duen nagusitasuna lortuz. Langileek, berriz, hainbat protestaren ondoren, proiektu berri batean abiatzea erabaki zuten. Asmo politak zituen La Voz de Euskadi-k (besteak beste euskarazko azpi-egunkaritxo bat, Orria, oso txukuna), baina egoerak ez zion lagundu. Moderatuki abertzale eta ezkertiar izango zen egunkaria egiten saiatu ziren, eskuindarrek diarioarekin jarraituko zutelako betiere, baina ezker abertzaleko jendeak Egin zeukan esku artean, eta Euskadiko Ezkerrako jendea txoraturik zegoen garai hartan deskubritu berria zuen progresismo espainiarrarekin eta El Pais-ekin.
Lurpera joan aurretik, nire lehenengo lantoki izan zen La Voz de Euskadi: Goierriko berriak lantzen zituen kazetariak oporretan joan nahi zuen abuztuan, eta, ezagunen baten bitartez nik "idatzi" egiten nuela jakin zuenez (zer idazten ote nuen!), niri eskaini zidan, hilabeterako, bere postua. Ez zen kontraturik edo antzekorik izan, nik dakidala. Garaiak ere bestelakoak ziren, alde guztietatik: nik astelehenean idazten banuen artikulua (etxeko Olivetti-an, ordenagailuak NASAren kontua ziren artean), gau horretan utziko nuen sobre bat herriko kioskoaren txoko batean, periodikoak banatzen zituenak jasoko zuen goizaldean sobrea eta erredakzioan entregatuko asteartean, han maketatu eta asteazkenekko egunkarian atera zedin.
Abuztua ez da hilik aberatsena berrien aldetik, are gutxiago Goierrin, baina moldatu nintzen nola-hala, zehazki zer kontatu nuen oroitzen ez naizen arren. Bai behin euskaraz idatzi nuela elkarrizketa bat (erdaraz egitekoa baitzen bestela nire lana), eta gaztelaniara itzulita atera zidatela (Orria-n zebilen Mikel Aramendik erdaratuta, nonbait); gure hizkuntzaren zangotraba eta ostiko betikoak...
Hau dena hitzaurre moduko bat zen ordea: aipatu nahi nuen oroitzapena urte horretako abuztu hondarrean gertatu zen uholdearena zen. Etxeko leihoa ireki, euria goian-behean ikusi eta bertan goxo geratzea erabaki nuen, liburu bat hartuta, egiteko nuena egitea ezinezkoa izango zela-eta. Eguerdi aldean atera ninduen erredakzioko nire arduradunak neure patxada irakurzale hartatik: "Zer egiten duk etxean? Hoa kalera, egin entrebistak, galdetu non izan diren kalte handienak, zenbatekoak diren galerak". "Aiba, egia duk", esan nuen neure artean errieta-zaparradaren erdian, eta ondoriotzat atera nuen ez neukala kazetari-senik.
Kazetari-senarena berriro etorri zait aurten gogora, beste modu batera baina. Joxe Aranzabali Berria-ko irakurleek galderak egin eta berak erantzun egin zituen "Galde-eskeak" atalean; irakurle horietako batek galdetzen dio ea blogetakoa kazetaritza den. Joxek, bere erantzunean, baietz, eta adibidetzat jartzen du euskal blogariak aritu direla kronikak zuzenean bidaltzen Donostiako Zinemalditik edo Ibarretxe plana onartu zenean Legebiltzarretik. "Aiba, hori ni nauk", esan nuen berriro neure artean, apur bat harropuztuta, eta ondoriotzat atera nuen beharbada badudala kazetari-sen apurtxo bat. Uholderik egiten ez duen bitartean.