Munduaren maitasuna

Fikzioen irakurlea naiz ni batik bat baina, tarteka, ipuin eta nobelez aspertuta-edo, saiakerara jotzen dut, neure burua janzteko, egurasteko, edo auskalo zertarako. Irakurketa hauetan ez naiz batere sistematikoa: batean historia izango dut esku artean, bestean soziologia edo politika, eta ez dit luze irauten sukarrak.

Bada idazle bat, hala ere, garai diferenteetan hartu dudana eta orain arte huts egin ez didana: Alain de Botton. Ez da nire lagun Markos Zapiainek erabili ohi dituen pentsalariak bezain sakona (Kojève eta), baina atseginez irakurri ditut beti haren gogoetak: maitasunaz, bidaiaz, filosofiaz... Irakurri diodan azkena, "Ansiedad por el estatus".

Orain dela aste batzuk, Martinez de Pison-en liburu baten kontura, idazleak hurkoen maitasuna ala bere obragatiko mirespena, zer nahiago zuen hartu nuen hizpide. Idazleez ari ez bada ere, haientzat ere balio du De Botton-en gogoeta honek:

"Esan liteke edozein helduren bizitza bi maitasun-istoriok zedarritzen dutela. Bata —maitasun sexualaren bila ibili garenekoa— aski ezaguna da, xehetasun eta guzti, horren gorabeherak izan baitira musikaren eta literaturaren gai nagusi, eta gizarteak onartu eta ospatu egiten baitu bilaketa hori. Bestea —munduaren maitasunaren bila gabiltzanekoa— kontakizun sekretuago eta lotsagarriagoa da. Aipatzez gerotan, barre gaiztoz egin ohi dugu, txantxa giroan, inbidiak jo eta nahasturiko jendearen kontua balitz bezala, edo estatusaren atzetik garamatzan irrika diru-kontu hutsa balitz legez. Eta, hala ere, bigarren amodio-istorio honek ez du lehenak baino indar edo konplikazio gutxiago, ez du garrantzi edo unibertsaltasun eskasagoa, eta bere zafraldiek ez digute ematen min txikiagoa."