Aulkiaren gainean, aulkiaren azpian
Bertsolari aldizkariaren azken aleak "Bertsolariak eta musika: mugarik ba ote?" du izenburua, eta bertan Pako Aristik musikarekin harremanen bat duten edo izan duten hamalau bertsolari elkarrizketatzen ditu; Amuriza, Sarasua, Maia, Egaña eta abar, gehi Josu Zabala musikaria.
Hurrengoan esango dut beharbada zer edo zer aldizkari horretaz, gaur aitzakia hartu nahi dut musika-talde bati buruz hitz egiteko, edo artistak har ditzakeen bi jarrerari buruz, aurreko batzuetako gaiari jarraipena emanez. Karidadeko Benta da talde hori, Jon Maiarena, azken urteetako berrikuntza fresko eta gustagarrienetakoa. Ez dakit revival garaia bizi dugun ala nire karrozatasun ezkutaezinari egotzi behar zaion Bentakoen bolero, cha-cha-cha, tango eta bestelakoekiko zaletasuna; kontuak kontu, musika dibertigarri eta inteligentea egiten dute, ez baita gutxi gure panorama kaxkarrean.
Diskoan bakarrik ez, zuzenean dira ikustekoak Karidadekoak. Eta hor bi izen, nabarmentzeko. Bata, bistakoa denez, Jon Maia. Maiaren taldea deitu diot arestian. Bera baita aurpegia ematen duena, hitzen egilea, kantaria, abestien sarreratxoak egiten dituena eta baita show-mana ere, zentzurik onenean esanda. Bigarrena, Jon Mantzisidor, "Mantxi". Nor den hau galdetuko du baten batek. Ba, taldearen musika guztiak sortu ohi dituena. Taldearen arima beraz, baxua eta lautea izan litekeen harizko tramankulu bat jotzeaz gain. Horrez gainera, artista plastiko harrigarria da, baina hori gaurko jardunetik aparte utziko dugu.
Jon Maia mutil handia da izatez; nortasun handia du bestalde, eta erraz betetzen du oholtza bere presentziaz; hori dena gutxi balitz, ohitura izaten du, kantaldietan, aulki baten gainean zutik jarri eta handik kantatzeko, plaza eta plazako jendea mendean balitu bezala. Mantxi, berriz, aulki batean eserita egoten da; gitarra-jolea eserita egotea ohikoa da flamenko-taldeetan, jazz musikari batzuengan ere ez da harrigarria, baina pop talde batean arraroa egiten da. Karidadekoen artean, bera da eserita aritzen den bakarra, publikoari keinurik egin gabe, bafleen artean erdi ezkutuan.
Maiaren jarrerak ez du deus kritikatzekorik: kantari batek derrigor behar du exhibiziorako joera, harro-punttu bat ere bai esango nuke; Mantxiren estiloa balute denek, akabo zuzeneko musikaren xarma. Eta hala ere, deigarria egiten zait nabarmendu gabe nabarmentzen den mutil hori, aulki apalean apal eserita musikaren hariak zuzentzen dituena.
Denbora eta distantzia tartean utzita hobeto ikusten omen dira gauzak.
Egun batzuk geroago, mezu-zerrenda osoa berrirakurri dut. Benetan konbentzituta nago bertsolarien lan extrak oso errez kritikatzen direla eta ez adibidez, idazleenak.
Demagun, ni ere ados egonik bertsolariak ez direla kantaririk onenak (hori argi dagoela uste dut), Atxaga irakurle agoantaezina dela diodala. Edo Sarrionaindiak hobe zuela bikoizle bat kontratatu "Hau da nere ondasun guztia" grabatzeko. Hemen bid eezberdinetan saiatzen denari oso errez ematen zaio egurra. Noski bere lana plazaratzen duen edonork krritikak entzuteko prest egon behar duela, baina niri ere agoantaezina dela esatea gehiegi iruditzen zait.
Eta... etengabe zitak aipatuz idazten dutenak pedante hutsak direla esango banu? Edo esaldi-lapurrak, aprobetxategiak, ... eta zergatik ez, statusa adierazi asmoz egiten dutela?
Maiaren diska gustatzen ez zaionak ez dezala entzun eta kito. Nik gustatzen zaizkidan diskak entzuten ditut.