Atzoko partez
Neure buruari esan nion egunero saiatu behar nuela artikulu bat idazten. Ezin denean ezin ordea. Atzo tendinitis antzeko bat azaldu zitzaidan eskuineko besaburuan, ezer larririk ez baina ezin besoa aise mugitu; autoan martxen kanbioa erabiltzeko, adibidez. Egun pare bateko gauza izango dela esan dit medikuak eta ea ba.
Ez naiz niri bizitza kontatzen hasiko, baina gogoeta pare bat etorri zait eta lagun arteko giroan bota nahi nituen. Batetik, min txiki batek ze erraz aldatzen eta aldrebesten digun bizimodua. Bestetik, filosoforen bati noizbait entzuna, gizakion makurkeria dela min batek sortzen digun atsekabearen pareko atsegina ez ematea minik ezak. Beste poz batekin biziki ginateke denok ere, ezta?
Eta, amaitzeko, filosofoei ez baina emakume askori entzuna: gizasemeok kexati hutsak garela, edozein mintxor oinaze larri bihurtzen dugunak. Haiek hilekoarekin-eta nahiko ohituta nonbait. Hain zuzen, errezetatu didaten antiinflamatorioa, artrosi, erreuma eta halako gihar-kontuetarako ez ezik, hileko minetarako ere erabiltzen da. Eutsi diezaiodan bada.
atsekabea eta atsegina anaia bixkiak dira ordea. Nolako atsekabea minez, halako lasaitasuna eta poza, espidifren-aren ondoren... Gizonok Kejatiak gerala? Noski. Emakumeak, onartu beharra dago, minarekin bizitzen ohituago daude, eta hobeto eramaten dute. Guri aldian behin tokatzen zaigunean ai! aiiiiiii!