G puntua ere bai

Gaur Anjel Lertxundirena egitera jolastuko naiz, gure euskaltzainen pozerako.

Liburu aurkezpen baten berri eman behar nuen; ekitaldia Euskararen Etxean egitekotan gara, Bilboko San Inazio auzoan. Prentsarentzako oharra idazten hasi orduko, baina, zalantza sortu zait. Izan ere, santuen izendegian "Ignazio" behar zuela erabaki zuen gure akademia dontsuak.

Ez naiz ni besteren baratzean malmetituko, epelak entzun beharko ditut bestela, baina bitxia behintzat egin zitzaidan erabakia. Izen hori modu askotara entzun izan dut neure inguruan: Inazio, Inaxio, Iñazio, Iñaxio, Inizio, Inixio, Iñizio, Iñixio... Azentua ere lehen silaban nahiz bigarrenean jarrita aditu dut, azken -io silaba bakarrean edo bitan ahoskatuta, zetaren ordez esea egiten dutenak ere badira... Konbinazio posible guztiak zenbatuz gero hiru bat dozenako sorta behintzat ateratzen da, baina inoiz, sekula, behin ere ez dut entzun, euskaldun baten ahotan, izen hori /g/ eta guzti esaten.

G puntuak utzita, hizkuntzazko beste bitxikeria bat etorri zitzaidan aurrrekoan, ez begira baina belarrira. Hastekoa da 14. Korrika, bihar Orregatik abiatu eta 20an Bilbon amaituko dena. Horren iragarkia ikusi dut egunotan telebistan, Afrika Bibang abeslariaren hip hop alaiarekin, eta aurtengo leloa errepikatzen dute hainbat lagunek: "Ni ere bai". Hor ez da akatsik, noski, baina esan, hala esaten dute: "Ni, ere bai", geldialdi eta guzti.

Euskaraz normal samar egiten duen edonork badaki (oharkabean jakin) "ere" hori aurreko hitzari loturik ahoskatzen dela beti. "Ní'rebai" izango litzateke nire hizkeran, "Níbebai" bizkaitar batenean. Bideoa zuzendu duen publizistari ordea indargarria irudituko zitzaion tartean pausalditxo bat egitea, "yo, también" baieztapen kategorikoa gogoan akaso (oharkabean gogoan).