Edukira salto egin | Salto egin nabigazioara

Tresna pertsonalak

Eibarko peoria, San Blasa baino hobia
Hemen zaude: Hasiera / Blogak / Nire uste harroan / Ez gara burdinazkoak

Ez gara burdinazkoak

xme 2005/02/08 08:00

Patxi Gaztelumendik eztabaidarako gaia plazaratu du bere blogean: blogintza eta nia, edo zenbateraino agertu gauza pertsonalak bitakoretan, non dauden intimitatearen mugak... Gai polita, eta era berean labaina, eta lanbrotsua, zaila baita mugak zedarritzea.

Hasteko, blogak idaztea ez da inorentzat derrigorrezko; beraz, halakoekin gustura sentitzen ez denak aski du berak ez egitea, horretan sartu direnak kritikatu beharrik gabe. Bestetik, idazleak bere pentsaera, edo sentimenduak, edo bizitza pribatua agertu nahi badu, berea da erantzukizuna. Libre da ez irakurtzea ere.

Non dago beraz koxka? Ba, lehen pertsonako idazleak bere ingurukoak ere sartzen dituela maiz berak sorturiko lanetan. Patxik eta biok badugu lagun bat, kontu honek aztoraturik dabilena (hau esatea bera, aztoratzeko modukoa irudituko zaio). Eta egia da gure lagunek, maitaleek, lankideek eskubidea behar luketela inoren istorioetan ez azaltzeko, haiek hala erabaki ezean.

Ez dut uste arazoak konponbide errazik daukanik. Zentzuna erabili beharko du idazleak, kasu bakoitzean, inor ez mintzeko, behar ez denik ez esateko. Kontu hau, hala ere, ez da blogintzaren arazo partikularra: medioa da berria, baina gorabehera berdintsuak ibili izan dira kazetaritzan, eta baita literaturan ere, behin baino gehiagotan hartu baitu honek norberaren bizikizunak kontatzeko joera.

Gaur, adibidez, nire lagun bi dauzkat gogoan. Buruan daukadana kontatzeko gogoa daukat, eta haien kasuarekin du zerikusi zuzena, baina konturatzen naiz ezin dudala arrastorik eman. Ea asmatzen dudan.

Oier Gorosabel eibartarrari orain dela hilabete batzuk irakurri nion bere blogean, "Militantearen sindrome" moduko bat ikusi izan duela bere masajista kontsultan. Jende asko, urteetan eta urteetan herriaren alde lanean aritu dena, bere baitatik eman eta eman etengabean, ezer gutxi eskatuz eta gutxiago jasoz ordainetan. Gorosabelek zioen gorputzak tentsio horiek guztiak gorde egiten dituela, eta halako batean zart egiten dugula.

Bi pertsona dauzkat hurbilean, baja hartu dutenak. Ez kalenturagatik, ez hezur bat apurturik, baizik eta antsietatez, edo lan gehiegiz, edo depresioz... Euskaldunon burua oso estua da gauza hauetarako. Zehatz dezadan (niaren literaturak zintzotasuna eskatzen du halakoetan): ni oso estua naiz, edukazioz edo ez dakit zergatik. Beti gehiago eman dezakegula pentsatzera ohitua nago, eta ahuleziak ezkutatzera, eta beheraldiak lan geihagorekin konpontzera. Baina ez gara burdinazkoak, argi dago.

Nire lagun horiek lehenbailehen eta bere onean ikustea espero dut; eta bitartean, haientzat eta denentzat (neure buruarentzat lehenengo) aholku bat: saia gaitezen gauzak lasaiago hartzen, eta geure burua gehixeago mimatzen.

etiketak: Saski Naski
Kepa Ele
Kepa Ele dio:
2005/02/08 22:43

Ez dakit ohituragatik edo giro politikoagatik izan zen, baina 50 urte betetzea gero ta gertuago somatzen dugunok, inguruaren presio estua jazo genuen gazteak ginelarik. Presio hori ekiteko beharra zen aldi berean, noski. Herriaren aldeko ekimenetan ez zegoen plazerrerako lekurik, ohizko afariak edo horrelakoak salbu. Gainera, ez zegoen ondo ikusita bakarrik gozamen pribatuarako ziren asmoak lehentasuna izatea. Honezkero ez dago atzera begiratzerik. Bizimodua, pentsakera aldatzea ezinezkoa zaigu.

Askotan, Mediterraneoko kala ezkutu eta eder batean , eguzkipetan maitiarekin nagoen bitartean, bestelako EH utopikoarekin amets egiten dut: Euskal Hedonismoarena, alegia.

Agurne
Agurne dio:
2005/02/08 16:09

Xabierrek dio: “Saia gaitezen gauzak lasaiago hartzen eta geure burua gehixeago mimatzen”

Eta hori egiteko non sinatu behar da, Xabier? bat nator diozunarekin, euskaldunok estuegiak garelako kontu horrekin. Gogoratu besterik ez dago sarritan, nola gauden galdetzen digutenean, eman ohi dugun erantzuna: “ba, hementxe, lan da lan”...; edo etxe askotako doinua, Laboaren kantu hura: “nere ama hil zait lanak itota...”.

Kontsumoaren kultua praktikatzen duen sozietatean bizi omen gara, baina gutako asko aurreragoko estadio batean geratu ginen, lanaren kultua praktikatzen zuen hartan (eta plazerrari muzin egiten ziona, baina hori beste mezu baterako gaia da). Edo bi estadioen mistura batean: lan egin eta kontsumitu, kontsumitu eta lan egin, bizitzeko jaio ginela ia gogoratu ere egin gabe.

Ondorioak, besteak beste, fisioterapeuten eta psikologoen kontsultak gainezka egotea. Harritzekoa ere ez da... Gaitz erdi, profesional horiek gure burua mimatzen erakutsiko baligute... edo, gutxienez, zaintzen.

Badakigu kontu hau sozietatearen antolaketarekin dagoela lotuta, baina sozietatea aldatzea kontu zaila denez (ez dugu etsiko, e! baina luzerako doa...), ea hasten garen gure bizitza aldatzen, “gauzak lasaiago hartzen eta geure burua gehixeago mimatzen ”. Bai, horixe!

Eta norbera mimatzea ez dagoenez hurkoa mimatzearekin kontrajarrita (alderantziz), musu goxo-goxoak Xabierrentzat eta zuentzat guztiontzat.

Agurne

Iruzkina gehitu

Erantzuna formulario hau betez utzi dezakezu. Formatua testu arruntarena da. Web eta e-posta helbideak automatikoki klikagarri agertuko dira.

Galdera: Zenbat dira hiru ken lau (idatzi zenbakiz) ?
Erantzuna:
Aurkezpena

Xabier Mendiguren Elizegi

Xabier Mendiguren Elizegi dut izena. Beasainen jaio nintzen, 1964an. Filologoa naiz formazioz, editorea ofizioz, irakurlea afizioz, idazlea bokazioz, berritsua bizioz, euskalduna bedeinkazioz edo madarikazioz. Lagunen eskariei ezetz esaten jakin ez eta blog honetan idazten hasi naizenez gero, ea gauza naizen, egunen harian, nire giza kondizio horien inguruan bururatzen zaizkidanak kontatzeko.