Zumarraga maite
(Igandean, Goierriko Hitza-n ateratzeko artikulua)
Egunkaritxo honek eman didan pozetako bat da, Zumarraga-Urretxu-Legazpi aldeko jendea gainerako goierritarrekin elkartu duela, berriz ere. Urte batzuk eman ditugu, ez haiek ez inork ez zekitela zer ziren. Batean Goierri Garaia, hurrena Urola Garaia, gero berriz ez zerurako ez lurrerako... Ez dut uste kontu horiek gehiegi inporta dutenik ere baina, direna direla, asko pozten naiz paper hauetan topo egiteaz.
Izan ere, maite dut nik Zumarraga alde hori, aspalditik gainera. Mutikotan pintura-ikaslea izan nintzen Bakerizaren etxeko akademian, hamabi-hamalau urte nituela; gaztetan, berriz, hemeretzi-hogeita hiru urte bitartean, euskarazko irakasle ibili nintzen Urretxuko Udal Euskaltegian, baliteke orrion irakurleen artean nirekin ikasitakoren bat izatea.
Barka nazatela bertakoek baina esango nuke inoiz ez dela izan eskualde txukun, polit, dotore horietakoa; izatekotan kontrakoa: herri xaxtar xamarrak, gaurko hizkeran kutrea deituko genukeena. Nirea den bezalaxe, bestalde. Errazegia bailitzateke txoko xarmagarriz beteriko jaioterria estimatzea: dena bista eder, jauregi bikain, lorategi zaindu... Ze meritu du ba Zarautz batean, Oñati batean, Hondarribia batean jaio denarentzat sorterria goratzeak?
Edertasuna begi bistan ez dagoenean, gehiago saiatzen da jendea aztarrika bilatzen, begien bidez ezin bada bihotzaren bitartez. Beharbada horregatik eman dute herri hauek azken aldian hainbat sortzaile interesgarri, artista-zirkulu ospetsuetan mugitu ez arren bere inguruan sentsibilitatea eta emozioa zabaltzen dabiltzanak. Zerrenda labur batean burura datozkidan batzuk: Jose Luis Padron, Antxiñe Mendizabal, Iñaki Baztarrika, Andoni Salamero edo Patxitrapero. Ez duzula ezagutzen Patxitrapero? Sartu Interneten eta idatzi izen hori bilatzaile batean. Ikusiko duzu...