Perikitoen bakardadea

(Hau irakurtzen duzuenerako oporretan egongo naiz; beraz, egun batzuetan ez dut mezu berririk idatziko. Hala ere, irakurle fidel zaituztedanontzat, ipuin bat opari. Iaz eskatu zidaten "Administrazioa Euskaraz" aldizkaritik ipuin labur bat egiteko (neurri zehatza emanda), eta ahal bazen gabon girokoa. Horra emaitza).

"Sendatuko al da?

"Gure esku dagoen guztia egingo dugu.

"Baina sendatuko da?

Halako larritasunez begiratzen zidan gizonak Zer esan behar nion? Ez neukala ideiarik ere? Ez nekiela zer egin zitekeen? Bost axola zitzaidala? Hori guztia hala izanik ere, eskua jarri sorbaldan, begiak begietan, eta boz sendo eta ziurraz esan nion:

"Konfiantza izan behar dugu zientzian, eta zientziaren gainetik dagoenarengan.

Ez naiz fededuna izatez, baina Eguberri garaian geundela aprobetxatuta bota nion esaldia, halako itomenean zegoen gizonari baliagarri izango zitzaiolakoan, eta lasaitu zen apur bat, ez dakit etsipenez, zientziarekiko fedez, ala haren gainetik dagoenarekiko sinesmenez.

Txikitan telebistan ikusten nituen dokumentalek egin ninduten animaliazale, eta lurralde urrunetako espezie hil-hurrenak salbatzeko ametsak eraman ninduen albaitaritza ikastera. Karrera amaitu eta berehala ohartu nintzen, ordea, bizimodua ateratzea uste nuena baino konplikatuagoa zela, eta telebistako dokumentalekin jarraitu beharko nuela elikatzen animalia exotikoekiko nire lilura. Izeba Kontxik erretiroa hartutakoan itxi zuen mertzerian egokitu nuen klinika beterinarioa, “Lagun” izen hiper-originalaz bataiatu nuena.

Banekien, beste urte batzuetako esperientziaz, gabonetako bazkari-afarietan giza jendea ez ezik etxeko animaliak ere sarri eta erraz gaixotzen direla, batez ere txakurrak, mahaietako sobra guztiak jan ostean enpatxu galantak harrapatuta. Horregatik erabaki nuen nire klinikatxoa zabaltzea, bestela etxera etorriko baitzitzaizkidan bezeroak, herrikoa izateak ematen duen konfiantza likatsu horrekin, eta ordaindu gabe aldegin gainera, zenbat zen galdetutakoan lotsa ematen baitzidan ezer eskatzeak; horregatik, eta etxean aspertu egiten nintzelako amaren matraka entzuten: noiz bilatu behar dun senargaia? Badun garaia! Nik, hire edaderako, hiru ume hazita neuzkanan

Egun hartan, baina, ez txakur ez katu, perikito baten jabea neukan neure despatxuan, kaiolari mimoz heldu eta barruko txori gaixoari penaz bezainbateko estutasunez begiratzen ziona, begirada suhar harekin osasuna itzuli nahiko balio bezala. Ez nion aitortu noski galdu samar nenbilela halako txoritxoak artatzeko tekniketan, eta lumadunari azterketa axaleko bat egiten nion bitartean ohiko galdeketa egin nion jabeari: hegaztiaren adina, azken egunetako janari eta gorotzak, luma-galtze eta enparauak.

"Superbibiente bat da Arafat "esan zidan jabeak, eta horrela jakin nuen Arafat zuela izena txoriak: buru txuria ttantto beltxez hornitua zuelako noski. Eta ondoren kontatu zidan zergatik zen Arafat biziraulea (hala esaterik baldin badago), Palestinako gorabehera politikoekin zerikusirik ez zeukan azalpen honekin:

Perikitoak binaka eduki ohi ditu jendeak kaiolan, eta oso atxikiak izaten dira bata besteari. Hainbesteraino non jendeak fideltasunaren sinbolo egin baititu, eta uste bat ere zabaldu da, alegia, bikotekideetako bat akabatzen bada bestea ere luze gabe hiltzen dela, penaren penaz.

"Arafatek ere bazuen bere laguna, Evita, eme berde-hori bat, polita! Baina Maiderrek alde egin zuenean, dena erdibana egin behar genuela-eta, berak eraman zuen Evita, eta ni geratu nintzen Arafatekin.

"Eta aspaldi izan al zen hori?

"Hiru urte oraintxe. Eta perikitoak bizirik eutsi dio.

Nik banekien perikito bakartia maitasunez hiltze hori leienda hutsa zela; bizi ere, ehunkako multzoetan bizi dira beren habitat naturalean, bikoteka bildu arren. Baina nola esango nion hori dena gizonari?

"Bizirik eutsi dio, gaur arte. Nik ez dakit nola "eta negarrez hasi zen, koitadua.

Abereentzako botikez gain aspirinak besterik ez ditut izaten botikinean, eta haietako bat eman nion, baso urarekin, lasai zedin. Hurrupa txikietan edaten zuen bitartean begira egon nintzaion, eta konturatu nintzen Arafat ez baina jabea zela han benetako perikito maitemindua, Maiderrek utzi zuenez geroztik bakarrik bizitzen asmatzen ez zuena.

"Salbatuko al da? "galdetu zidan hurrena.

Eta ni kalkulatzen hasi nintzen. Ez txoriak bizirik ateratzeko zeuzkan aukerak, baizik eta gizon fardel hark, negarrari utzita eta behar den bezala jantzita, ze piura izango zuen etxean aurkezten banuen. Eguberritako mirari batekin, agian