Periodikoetan azaltzen ez den baten laudorioz

Marian aspalditik ezagutzen nuen, ikaskide izan bainuen unibertsitatean. Josemari, aspaldiagotik baina urrunagotik, gure aitaren lankidea izan baitzen, fabrika itxi zieten arte. Gero bikote egin ziren, eta ume txiki bat ere badute orain.

Gaur zortzi, Santa Lutziko ferian, haiekin egin nuen topo Zumarragan, eta berbetan hasi. Sarritan agurtu arren, mutilarekin hitz egiten nuen lehen aldia zen, eta gure arteko lokarri ia bakarrera joan zen solasa: nire aita. Lagun ona, lankide jatorra, bihotz zabalekoa, asko zekiena baina apala, umila. Halakoxeak esan zituen Josemarik aitaren gainean, eta ni pozik, harro, isilik.

Sarritan komentatu izan da gurasoen poza seme-alaben edozein garaipentxo dela-eta. Gure aitak ere izango zuen akaso halako harroaldiren bat, nire izena paperetan ikusita. Nik, berriz, ez dut aita periodikoetan ikusterik izan. Hala ere, goizeko zazpietan buzoa jantzita koipez eta izerdiz harekin batera zikintzen zen baten ahotik entzun nituen laudorio haiek, eta horrek gehiago balio du, dudarik gabe.

Gauean ikusi nuen aita, eta esan nion Josemari nola ikusi nuen. Poztu zen, eta euskaraz ikasteko mutilak hartutako lanak aipatu eta goraipatu zizkidan, hainbatgarren aldiz. Ez nion kontatu hark esandakorik. Isilik gorde nuen nire harrotasuntxoa, hitzez jantziz gero harrokeria bihurtuko zen beldurrez.