Uztarriaren urteurrenean, mahaingurua

Informatzeko ohitura aldatu da, baita informazioa ematekoa ere. Gero eta informazio iturri gehiago daude. Sare sozialekin "edonork" zabaldu dezake bere informazioa. Nahas-mahas horretan, zein da komunikabideen eta kazetarien egitekoa?

Batik bat, herrietako komunikabideak, eta komunikabide nazional batzuk, herritarren ekimenez sortu/abiatu ziren. Herri ekimen hori garrantzitsua da, eta bestelako herri ekimenen berri ematea ere garrantzitsua da komunikabide horientzat. Batez ere, tokikoentzat. Orain, Interneteko webguneetan txertatu diren parte-hartzeko atalekin (Komunitatea, esaterako) herriko taldeek-eta eurek eman dezakete informazioa. Baina, nola bereizi batzuen eta besteen lana (herriko taldeena-eta zein kazetariena)? Nola egin filtro lanak, alegia. Dena al da albiste?

Luistxok behin, behintzat, esan zuen honakoa: "Twitter-ik ez baduzu, ez zara kazetaria". 

Twitter-en kazetari ez den asko dago berriak ematen. Denok al gara kazetari?

Halako sareetan-eta, informazio objektiboa bilatzen dugu, edo entzun nahi duguna esaten diguna?

Horri lotuta, nola egin behar da filtro lana?

Byung-Chuk Han pentsalari korearraren esaldia: “Twitter-en zarata gehiegi dago, eta pentsatzeko isiltasuna behar da". (Begiratu egin behar dugu zehazki nola d, Deiaren ed. elektronikoaren arabera: Chimæra berria)en esaldia, hau ez baita guztiz zuzena). Pentsatzen ahaztu zaigu?

Horren harira, nola egin bateragarri Twitter-eko zarata, eta pentsatzeko behar den isiltasuna?

Papera badoa euskarri bezala?

Komunikabideek zer egin behar dute bizirik mantentzeko? Borondatezko lana izan behar al du komunikazio-informazioak? 

Interneteko hedabideak noraezean dabiltza. Hala nola, edukiak irakurtzeko ordaindu edo ez ordaindu probak egiten ari dira. Formula berrien bila ari dira. Nola ikusten duzue kontua?

Tokikoak/nazionalak eta txikia/handiak: denen arteko elkarlana behar al da?

Hizkuntza gutxituaren jabe izateak, euskaraz lan egiteak, nola eragiten du gaur egungo hedabideen testuinguruan? (Aurretik aipatu ditugun erronka horietan, alegia).