Sandra Carrasco peajean
Atzo arratsaldean medio asko Arrasatera begira. Neuk ere han igaro nuen arratsaldea, bezero batekin lanean. Peajetik irten eta kabinan kobratzeko momentuan, kontxo, emakumezko gazte bat, begi haundi eder batzuk, pirtzin bat beheko ezpainean, oso neska polita, eta ezaguna: Sandra Carrasco zen, Isaias Carrasco hildako zinegotzi-ohi sozialistaren alaba. Aitaren lanpostu berean.
Begira geratu nintzen, eta konturatu zen, ezagutu nuela, beste askok ezagutuko duten bezala, hark gu nor garen jakin barik, ofizinista aspertuak bolantean besterik ez. Ez nion ezer esan, eskerrik asko bakarrik, tiketa jasotzean. Zerbait esan behar ote nion pentsatzen jarraitu nuen kotxearekin, oso indartsua eta oso duina iruditu zitzaidala nola eman zuen aurpegia aita hil ziotenean.
Iluntzean etxean, notiziak ikusten, pentsatu nuen berriro kontu hartan: inor konturatuko ote zen atzo, Arrasatera peajetik joandako kazetari guztien artean, nork zuen txanda hango kabinan, non zegoen notizia.
Gaur errepasoa egin dut han eta hemen. Kazetari bakarrari egin zaio aipagarri: M. Rueda delako bat, El Diario Montañes-erako.
Que escoria ni siquiera bilingue solopara bárbaros, menudos maricones, hazte un menéame en vasco, bombeate, y pégate fuego.