Blade Runner

Zorte handia izan dut bizitzan orain arte, irabazi dudan dirua gastatu ahal izateko bidaietan eta ez bankuari ordaindu beharreko hipoteka batean. 41 urte ditut, eta ez naiz etxe baten jabe. Dibortziatzen banaiz, larri geratuko naiz, baina artean, ez naiz txarto bizi.

Bidaietan, behin baino gehiagotan izan naiz Estatu Batuetan, eta herrialde hartan beti izan dut sentsazioa pelikula batean nengoela, hain da dena fikzioko eszenario ezagunekin lotzeko modukoa, motelak, paisaiak, kale eta pertsonaiak. Baina Astesantu honetan beste toki batean nago, Japonian, eta hemen ez da halakorik. Hemen dena da bitxia eta ezberdina, sorpresa bat bazter bakoitzean.

Lehengoan, ordea, film batean ikusi nuen neure burua. Odaiba auzoan geunden Tokyon, uharte artifizialen gainean eraikitako sektore guztiz berrian, eta monorraila hartu genuen erdialdera itzultzeko. Lehen bagoian sartu ginen, kristalaren aurrean. Han behintzat ez zihoan gidaria, inon bazihoan. Gaua zen jada, eta zubitik igaroz gindoazela, hiruzpalau solairuko altueran, Ginza auzoko bulego eta kale-argien artean sartzen ari ginela Blade Runner bizi genuela izan nuen sentipena.

Egia da bai, Japonia etorkizunean 10-15 urte aurrerago dagoen herrialdea dirudiela (salbu eta gauza batean: musika, J-Pop guztia Ken Zazpiren berdin berdina baita).

Eskerrik asko Paulo Berriozabal Lekesani, haren emazte Lena eta seme Kotarori, beren herrira egin diguten harrera zoragarriagatik.