Hizkuntzak ahaztea, euskal eskolaren helburu
Albiste bat joan den larunbatean, Vocentoren egunkari batean.
Donostiako mutiko bat, senegaldarra jatorriz: Senegalen dago berriro, hara egindako bidaia baten ondoren, ataskatuta geratu delako, burokraziak ez dio uzten itzultzen. Bere eskolan larrituta daude, eta ekarri nahiko lukete.
Honaino, dena polita, baina kronikako esaldi batek pentsakizun okerragoak dakarzkit gogora:
El buen ritmo que Mame habÃa logrado alcanzar en el colegio desde su llegada en 2º de Primaria, que le habÃa hecho olvidar casi el francés, el yola (dialecto senegalés) y el poco wolof (lengua oficial que habla el 80% de la población) que sabÃa...
Kontxo. Hizkuntzak ahaztea, ikasketa-erritmo onaren seinale. Ondo gabiltza. Hori da euskal eskolaren eredua? Hori da multikulturalitatea eta eleaniztasuna aipatzen dugunean esan nahi duguna? Ez ote da hori betiko eskola etnozida, helburu gorentzat haurren ama-hizkuntza ezabatzea duena, haiengan koloniaren, metropoliaren, Madrilen edo Parisen hizkuntza ezartzea helburu duena?