Edukaziñua
Lehelengo ta behiñ, ez dot aitzen zelan antolau leiken kontzertu hori La Casillan. Donostian 5 euro gehixagotan Victoria Eugenian ikustia zeguan, etxakit zelan ez nitzan bertara juan. Pentsatzen dot Bilbaok badazkala beste ganora bateko tokixak kontzertu hau egitteko, eta ez dot esaten elegantziagaittik: komodidade aldetik be, ikusentzulietatik gehixena albo baten geuazen. Tokixa mejorablia, baiña ez zan fuertiena izan. Etxetxora (La Casilla) sartu eta zer antzemango? Palomita usaiña, izugarrixa. Jendia eskuan palomitaz betetako kartoi kajekin. Eziñ neban siñistu, baiña rematia izan zan ikusita rezintuan bertan ari zirala palimitok saltzen. Falta zana!
Harrittuta, sartu giñan barruraiño. Eseri, ta ondo (ez zan 5 miñutuko retrasora aillegau) hasi zan kontzertua. 20.00tan hastekua zan, baiña batzuk 20.20tan heldu ziran. Hori be ezin dot ulertu, gisa honetako kontzertu batek 45 miñutu irautia gauza normala izanik. Horren aurretik, solistetako batek ongietorrixa emon zeskun. Euskeraz. Bi hitz esaten zittuan bakoitzian, publikuak txalo ta txalo. Gero geu jo ta ke erderari, hori bai, kanpoko umiak datozenian ze politta dan eurek euskeria erabiltzia.
Palomita usaiñaz aparte, pipen zaratia be entzuten neban inguruan. Oso higuingarrixa hori aguantau biharra, publiko horrek foballa ikusten zeuala pentsatzen zeban ala? Ardo garrafia ta purua ataratzia falta jaken. Horrekin gitxi ez eta, modan lez, telefono bat entzuten hasi zan. Bost tono ez zittuan ba emon!! Poltsa baten-edo sartuta zekan afortunauak, eta atara zebanerako danak zeuazen begira. Atara eta pare bat tono-edo bihar izan zittuan zaratia kentzeko. Azkartasunan kontzeptua Erregian Aurpegixan (=ipurdixan) dake batzuek. Ba justu momentu horretan argi gehixago zeguan ixa publikuan, eszenarixuan baiño. Zenbat segapoto derrepentian!! Batek jo arte itxaron bihar dau jendiak beria amatatzeko??
Rematiak amaieran. Txalo artian propina kanziño bat joten hasi ziran, eta publikokuak erritmora txaluak emoten, Zuzendarixak iñongo baimenik emon barik. Publikuan partaidetza sustatzia gustatzen jata, baiña kontzertu baten ez naiz ni izango, Zuzendarixan baimen barik, txaloka erritmua eruaten hasiko naizena. Gehixago: bukaeran, txaloartian, txistuak eta oihuak. Berbena baten primeran, baiña ez jatan egokixa begittatu. Txalo hutsak hunkigarrixaguak ziran. Okerrago txaluak baiño lehenago alde egin zebenak, edo abesbatza eszenatokixan zeguala urtetzen hasi ziranak.
Ez dot amaittuko abesbatzako umien edukaziñua aipatu barik. Horrek bai, kontzertu guztixa tente, eskuak bizkar atzian helduta, ondo jantzitta eta alkandoria prakatik atara barik. Gaur egunian galduta daguan diszipliniaz egon ziran ixa bi orduz eszenatoki gaiñian. Solistak banaka agurtu zeben, danek batera agurtu be eiñ zeben, eta bakotxak bere sasoian urten zeban, lasai lasai. Publikuan, barriz, edade guztietako jendia... gaztetxo horietatik edukaziño apur bat ikasteko aukeria izan zeben. Lotsatuta Bilbon euskaldunok emondako irudixaz, eskaeria bertaratutakueri: palomitak jatera juan, hurrengo baten, Max Centerreko zinietara. Eta irrifarretxo batez amaitzeko, Los Chicos del Coro asko gustatzen jatan kanziño bat abesten: Caresse sur l'océan (Caricia sobre el Océano).