Kontakizunak

TXINT

Izar batetik laguntxo bat zetorren gure Lur planeta hau ezagutzera.

TXINTzen bere izena. Mikroskopikoa zen.

- Ilargi adarrean utziko dut espazio-ontzia, eta kohetetxoan joango naiz Lur planetara.

Botoitxo bati eman, bizkarreko kohetetxoa piztu eta han atera zen ziztu bizian.

- Epel-epel eguzkitan, ze ondo, iufi !!!.

Bat-batean hotz sentitu zuen, laino bateko zurrunbilo baten barruan zegoen. Tanta bat jo eta bertan gelditu zen irten ezinik, preso. Urezko globo baten barruan zegoen, arraintxo bat bezala. Ur-tanta hori zen orain bere egontokia.

Lasterrera zuri zuri zegoen inguru guztia, zuri bihurtua zen ur- tantoa, ez zuen ezer ikusten, ezin zen mugitu ere egin, trinkoagoa zen orain lehengo egontoki bigun malgu hura: beherantz zetorren polili-poliki, kulunkatuz, elur-maluta baten barruan. Halako batean, plast!, lur gainean gelditu zen.

- Elurra, elurra, ze ondo, gaur ez dugu eskolarik!,   entzun zuen.   

- Elurrezko panpina eginen dugu.

Astindu, irabiatu eta zapaldua izan zen umeen eskuetan.

Lasaitasuna etorri zen ondoren: elur-panpina baten zatitxo bat bilakatua zen.

Epel-epel sentitu zen hurrengo goizean, ur-tanta bihurtzen ari zen elur-maluta eguzkiaren berotasunaren eraginez.

- Ze begiratoki aparta!.

Elur-panpinaren sudur puntan zegoen. 

Elur-pilotak jaurtiz edo irristatzen umeak, jendea harat-honat, neska-mutilak eskiatzen, etxeak, kaleak,  zuhaitzak zuri... ikusten zituen.

-  Ze ondo, eguzkitan bero-bero, pentsatu zuen.

Baina Pum!, lurrera erori zen. Urtzen ari zen elurra. Putzu batetan zegoen berehala, irristan gero, eta gutxira  han doa gure TXINT zelaian gain beheran errekasto batetan ur-tanta barnean zabuka.

- Ze txirrista  atsegina.

Egin du joanaldi bat, inguruko tantak desagertuz doakioz.

- Baina non desagertzen dira nire hainbat ur-tanta kide?.

Konturatu zen belarrak ura behar duela bizitzeko eta xurgatu egin zituela tanta asko.

-  Tira! Oraingoz libratu  nauk.

Bat-batean itzulipurdika zihoan, biraka batean, ia mareatu arte. Harri tartean, “klin-klan” soinua entzuten zuen. Eskerrak ur-tanta kolpe-leungailu ona zen. Bide luzea egin zuen errekatxoan. Askenez dena baretu zen, ibai zabal baten erdian aurkitzen zen. Patxadako bidea egin zuen handik aurrera.

- Zenbat gauza berri!.

Herriak, loreak, trenak, lantegiak, txalupak, arrantzaleak, txakurrak, zuhaitzak, zelaiak, hainbat gauza ikusi zituen bidean, … eta jende asko. Eguzkia ikusi zuen egunez eta ilargia gauez. Zeru izartsua ere. Haien artean zegoen bere izarra.

Itsasoan bukatu zuen azkenean, eta olatu batek psisss hondartzara bota zuen.

- Ze hondar beroa, hemen kiskalduko nauk!.

Baina lurrun bihurtu zuen eguzkiak ur-tantoa. Aske zegoen TXINT.

Gorantz zeraman orain lurrunak.

Bizkarreko erreaktorea  piztu eta, pzzz …,  ilargira bidea hartu zuen, erreaktorearen bila.

-  Agur Ttanto!!.

-  Agur TXINT.