Itsasoratzea
Atzi goizean Debako hondartzan Izaskunen errautsak itsarotu zituzten.
Gaueko isiltasuna, sehaska baten kulunkaren hotsa, eta ahots monotono bat behin eta berriro kantari: lotarataaaa, lotarataaaa, lotarataaaa, lotaraaaa. Nik bost bat urte izango nituen eta ondoko gelan egiten nuen lo aiton-amonen baserrian.Sehaskan Izaskun txikia zegoen, amak kantatzen zion. Hori da daukadan bere lehen oroimena.
Hogeitabost urte baino gehiago pasata, abestia berriro entzun nuen, txikitako gauzen ganbara horretatik aterata. Gure aitak kantatzen zion Paulori, sehaskari eragiten zion bitartean:
Paulo txikixa
lotara etaaaaaa,
uso, eperrak,
kortaraaaa.
Lotarataaaa,
lotarataaaa,
lotarataaaa,
lotarataaaa,
lotaraaaaa.
Heriotzak ez du eperik errespetatzen, badakigu, ezin zaio denboraren legerik ezarri. Gogorra da, horrela da. Hala ere, sekula ez litzateke gertatu behar pertsona beraren jaiotza eta heriotza ezagutu behar izatea. Biak ikusten dituzunean pertsona berarengan, naturaren legean zerbait hautsi dela iruditzen zaizu.