Gorria
Semeak futbol partida ikusten daude telebistaren aurrean. Arineketa batean afalarazi didatenez, ordenagailura erbesteratu naiz.
Gorritu barik dihardute Espainia animatzen. Arrazoia, Marx gorriak esandako herriaren opioaren hori: Espainia kanporatuz gero, ez da mundial gehiago izango ordainbariko telebistan. Ergo futbol barik larrugorritan ez geratzeko dohaineko telebistan, hobe Espainiako Gorriak irabazten badu. Bestela ume gajoek futbol barik gorriak ikusiko lituzkete. Miseria gorria gure aitarena, horren beste urtetan Espainiako futbol ekipoaren kontra egonda, ilobak Espainiaren aldeko irten.
Gorriak erbesteratu nauela, duela hilabete batzuk irabazi genuen errekurtso bat etorri zait gogora. Jar dezagun bezeroak Mohamed zuela izena. Espainiak espainiar nazionalitatea ukatu zion, nahiz eta berak behin eta berriro espainiartasuna eskatu. Errekurtso landu bati eta bere peorako bizilagun guztiek auzoko ona zela egiaztatzen zuten sinadurei esker, Espainiar nazionalitatea lortu genuen. "Badaukat nahi nuena, Laka", esaten zidan meloi zatiaren pareko irribarreaz, "amesten nuen pasaporte gorria, honekin munduan libre ibili ahal izango naiz".
Mikel, askotan ez dakigu baloratzen zer dugun (pasaporte gorria, munduan zehar trabarik barik ibiltzeko), eta batez ere, zer ukatzen diegun besteei (alde batetik bestera libre ibiltzeko eskubidea). Ala baten batek imajinatzen du bere burua peora barruan etxez-etxe joaten, ate bakoitzean tinbrea jotzen, eta bizilagun bakoitzari eskatzen sina dezala agiri bat esaten duena pertsona zintzoa zarela, sekula ez duzula auzokoekin iskanbilarik eduki eta auzoan dituzun obligazioak ganoraz betetzen dituzula? Auzo lotsa ere ematen du zure bizilaguna horrelako trantze batean ikusteak.