Besarkada apurtuak
Onartzen dut ez naizela bereziki Almodovar zalea. Berandu deskubritu nuen, “Mujeres al borde de un ataque de nervios” Donostiako Astorian estrenatu zutenean, eta ikaragarri gustatu zitzaidan. Ondoren, intermitente: “Atame” ez, “Tacones lejanos” bai. “Kika” ez, “La flor de mi secreto” bai. “Carne trémula” bai, “Todo sobre mi madre” inondik inora. Eta hortik aurrera zinera joatea luxu txikia bihurtu zenez, ez nuen denbora gehiago galdu Almodovarrekin.
Baina bi ordu libre, Callao zine-aretoa parean, eta bost minututan hasten zen pelikula bakarra. Patuak Almodovarren azkena ikus nezala nahi zuen.
Sartu zinera, hasi pelikula eta itxaron zerbait gertatu arte. Gertatuko da, gertatuko da… ezer ez. Filmea aurrera doa, Almodovarrek berezko duen estetika guztia zabaltzen du: pareta urdindun etxeak, titi ederreko neskak, istorio bat beste baten gainean geruzaka eta katramilatuta, beltzezko fundidoak, flashback-ak, detaileetan geratzen den kamara. Ikustekoa, baina funtsik ez. Penelope zuzendariari gustatzen zaion estetikarekin, soineko gorriak, takoidun zapatak, 90 hamarkadako belarritako horiak, eta iragan latza eta bizitza bikoitza. Baina gatzik ez.
Bukaerarte itxaron behar da sekretu gordinaren berri jakiteko, nahiz eta ikusleak sekretuaren erdia Blanca Portillo handia eszenan sartzen denetik igarri duen, eta ordurako asper samar eginda dagoen.
Salbatzeko bakarra, azkenerako uzten dutena, Penelope eta Carmen Machi aktore direla pelikularen barruan errodatutako beste pelikula baten sekuentzia. “Mujeres al borde de un ataque de nervios”i omenaldia. Hortik laburmetrai bat atera omen du Almodovarrek, “La concejala antropófaga”. Behar bada hari horrek bilbe hobea eman dezake. Besarkadekin behintzat, ohial eskasa.