Eibarko auzoak
Eibar aldizkariko hurrengo alean argitaratuko den idatzia.
Eibar rebistaren 50. urtehurrena ospatzeko erakusketa txukunean izan nintzen. Eskerrik asko bide batez erakusketa antolatzeko eta prestatzeko lana hartu zutenei. Horri esker ikusi ahal izan genuen Eibar nola aldatu zaigun azkenengo mende erdian. Erakusketako argazkietan agertzen da nola ziharduten auzoak eraikitzen. Artikuluetan nabarmentzen da 50-60 hamarkadako etxebizitza eskasia zegoela, kanpotik zetozen biztanleak zenbat ziren, eta hauen jatorria.
Idatzi eta erretratu horietatik atera daitekenez, orduko eibartarrek harrituta eta kezkatuta begiratzen zioten herriaren hazkunde azkarrari, eraikinei eta biztanle berrien uholdeari. Baserriak eta mendia baino ez zegozen tokian **Amaña, Urki, San Cristobal auzoak** eraiki zituzten. Orduan Eibarko kanpokaldea zen inguruetan, Ipurua eta Barrena. Eta auzo hauek, ehundaka etxez josita, berehala bete ziren etorkinez.
Orduko eibartar peto-petoek ez zituzten auzo hauek ezagutu. Bertako biztanleak, beste erremediorik izan ez zutenean ezagutu zituzten. Urtehurreneko erakusketan eraikitzen ari diren argazkiak daude, udan Espainiako herrietara joaten ziren autobusen zerrenda. Ostera, gogoratzen dudanez, ez nuen inongo erretratoetan ikusi jende gaztez osatutako auzo horiei buruzko erreportairik, argazkirik, testurik. Ez zegoen, antza, inongo kurisotaterik.
Ni Urkin hazi nintzen. Han ez zen Eibarko euskararik hitz egiten. Auzo guztia Eibartik kanpotik etorritakoekin bete zen. Etxe bakoitzen bi, hiru ume. Baten batek lau, ez gehiago. Andaluziatik, Galiziatik eta Gaztelatik etorrita ziren gehienak. Etorkin euskaldunak ere bai: Azpeitia, Mutriku, Markina, Durango... Euskaldunen artean, bakoitza bere euskalkian. Aitek tailerretan egiten zuten lana: Orbea, GAC, Agirre y Aranzabal... Ez dut gogoraten inor Alfan aritzen zenik, etorkin-etorkinen auzoa zen gurea.
Ume asko ibiltzen ginen kalean, 60-70 hamarkadetan oraindik errepidean baloiarekin jolastea bazegoen. Kalean eta bertan geneukan mendian jolastu ginen. Gurasoen diruarekin eta lanarekin egin zen elizan korriketan ibili ginen. Leiho eta kolore argietako habeak zituen lokala zen eliza. Nahiz eta parkerik egon ez, beti topatzen genuen jolaserako tokiren bat.
Lehenengo auzoan egin ginen gu eibartar, artean eibartar-eibartarrik ezagutzen ez genuela. Gero eskoletan eta Txantxa zelai baino beheragoko kaleetan. Gure artekoekin eta eibartarrekin nahastu ginen, eibartar peto-petoak iritxitako lekuetara ailegatu ginen. Eibarko euskera ikasi eta estimatu genuen. Eibartartasuna hartu genuen eta gure mestizaiaren aberastasuna ekarri genion herriari.
Gaur egun badago eibartar peto-petorik Polonia Etxeberria edo Wenceslao Orbea kaleak non dauden ez dakitela.