Mikel Laboa jazzeroena
Egia esateko, bizitzan musika talde, abeslari eta musikari asko izan ditut oso gogoko, baina ez naiz inoren fan izan..., salbuespen batekin: Mikel Laboa.
Umetatik entzun izan nuen etxean. Gaztaroan bere kontzertuetara joaten hasi eta noizbait laister baten bukatu egingo zirelakoan mordoxka bat ikusi nituen. Hogeitabostetik gora gogoratzen ditut. Artze, Atxaga, Lete, Sarrionaindia... horrela musikatuak, Camarón de Islari egindako Lekeitioa, Gernikako bonbaketaren hegazkin soinuak... Komunikazioa-Inkomunikazioa... arima goxatzen duten hainbeste melodia...
Aurtengo irailak 21, larunbata, egun gogoangarria. Kontzertu bikaina egon zen Zumarragan. Ekinozio egunetan Antioko ama-birjinaren estatuan ageri den eguzki izpia lainoegatik ezin ikusi, baina han egon ziren doinuek ederki argitu zuten eliza guztia. Zirraragarria. Ainara Ortega eta Maria Berasarte, bikain, ahotsen joku miresgarritan... Não Es Tu, Faculdade de Sentir Sarriren olerkiaren Mariaren bertsioa, flipantea... eta zer esan Ainarataz, gure euskal Billie Holiday Laboaren hitzetan, bere jolas jazzeroak, bere presentzia, eder ederrak. Eta gero, bi ahotsak batera, bere tinbre desberdinen fusio ikaragarritan, mundiala... Alde instrumentalean bi maisu, Iñaki Salvador pianoan eta Angel Unzu gitarra, mandolina eta beste soinu batzutan. Lauen artean batasunean egin zutena, ondo gogoratzekoa.
Gero, tokia... Ez dakit teilatuaren egurrezko egitura ikusgarriak eragina izango zuen edo tenpluaren energia bikainak berak... baina soinua ere, ezin hobea.
Txoria nuen maite: Laboa gogoan beste nonbait ikusteko aukera izan ezkero, ez galdu.
(argazkia: Mikel Lizarralderi hartuta facebooketik)