Ipar Atlantikoko urak hozten ari dira duela ehun urte baino gehiagotik
Zuzentzea jakintsuena dela diote. Izan ere, egitea ez da batere erraza eta. Krisia pasatu beharra dago. Askotan pasatu zait ustez ondo egituratutako ideia eta iritziak hankaz gora jarri eta aldatzeko beharra. Eta... pufffa.
Ia inori ez zaio zuzentzea gustatzen, oker egon dela onartzea, engainatua izan dela, batez ere bere akatsak behin eta berriz errepikatu baditu. Zientzialari askori gertatzen zaie hau, eta beren teoriei eusten diete teoria deusezten duten datuak mahai gainean izanik ere. Adibidez, adituek onartu behar dutenean planetako zenbait eskualde ez direla berotzen ari, baizik eta hozten ari direla, hizkuntza aldatzen dute beroketa-zuloez hitz egiteko. Ezohiko fenomenoak dira, tokikoak, anomaliak, joera orokorra aldatzen ez dutenak. Bere teoria baieztatzen duten salbuespentxoak.
Kuriosoa Biology Insights aldizkari seudozientifikoan agertzen diren arrazoitzeak.
Hozte-joera erregional horiek hamarkadetan iraun dezakete, ziklo naturalen eta beste faktore batzuen konbinazioak eraginda. Adibidez, berotze zulo bat ikusi da Estatu Batuetako erdialdean, non udako eguneko tenperaturek XX. mendearen erdialdetik hozteko joera erakutsi duten, dio aldizkariak.
Erretorika literario konplexuak behar dira gero berotegi-efektua teoria bezala mantendu eta Ipar Atlantikoko uren hoztea arrazoitzeko, zehazki, Groenlandiako hegoaldeko eskualde subpolarrean. Aldizkariak dioenez, mende bat baino gehiagoz hozteko joera iraunkorra izan duen eremua da, batzuetan orban hotza izeneko fenomenoa. Azken mendean planetaren batez besteko tenperaturak 1 ºC inguru igo badira ere, ozeanoaren eremu espezifiko hori 0,9ºC-raino hoztu da.
Gogoratu behar ere urak tenperatura errez banatzen duela bere bolumenean eta gure munduan uraren azalera %71 dela. Beraz tenperatura globalean, esanguratsuagoa ura lurra baino, ezpairik gabe.
Hoztea nabarmenagoa da itsasoaren azaleko tenperaturari buruzko datuetan, orban urdin edo hotz bereizgarri bat erakusten baitute planetaren tenperatura-aldaketak erakusten dituzten mapetan. Fenomeno hori ozeanoaren sakoneran ere ikusten da, 3.000 metroraino, eta horrek adierazten du fenomenoa ez dela azaleko efektu batera mugatzen, ur-zutabe osora baizik.
Artikulua mota guztietako espekulazioetan nahastuta amaitzen da, agian eta posible da esamoldeekin zipriztinduta, adibidez, Estatu Batuetako ekialdeko kostaldean zehar itsas maila munduko batez bestekoa baino hiruzpalau aldiz erritmo handiagoan igo daitekeela.
Gogora ekarri behar zaie Biology Insights aldizkariko zientzialariei otsailean Nature aldizkarian argitaratutako artikulu bat, azken bi mila urteetan itsas mailak ez duela gora egin frogatzen duena, ez behintzat Afrikako kostalde atlantikoan. Aitzitik, jaitsi egin da.
Zenbat kalte egiten duen zientziaren izenean ezartzen den dogmak... Are gehiago dogma hori giza-taldea manipulatzeko beldur tresna erlijioso bezala erabiltzen bada.
(https://mpr21.info/las-aguas-del-atlantico-norte-se-estan-enfriando-desde-hace-mas-de-cien-anos/ artikuluaren zatiak itzuli eta edukian oinarrituta)