Iturri Agortua

Polita.
Nemesio Etxaniz artista hutsa zen. Nik 15-16 (1961?) urterekin ezagutu nuen kasualitatez. Donostiako Amaran bizi zen, apaiz, eta Mikel Larrañaga etxe berean, apopilo. Behin Donostian geratu behar izan nuen lotan (Eibar oso urruti zegoen) eta Mikelek bere etxera eraman ninduen. Hantxe ezagutu nuen Nemesio Etxaniz.
Gero, 1963an edo, kantaldi bat antolatu nahi izan genuen Kulturalean, eta Nemesiok berak eskaini zigun Benito Lertxundi, Xabier Lete edo Lourdes Iriondo izeneko gazteren batzuk "bidaltzea". Horretan geratu ginen, baina eguna heldu, esandako kantariren batek 'kale' egin eta, ordezkoak egiteko, Nemesio bera etorri zitzaigun. Taula gainera igo eta, sotana eta guzti, kantatu eta txa-txa-txan dantza egin zigun. Eta denok zoratzen.

Hara, euskaraz ikasten ari nintzela handik eta hemendik entzuten nuena zurrupatzen nuen eta, Loiola Herri Irratian, Arraten, eta etxe partikularren bateko diskoren bat, nik ez dakit ze bidetik, Nemesioren kanta umoretsuaren leloa ikasi nuen: "Agur, agur, agur, ilargira noa".
Albiste hau prestatzean wikipedian irakurri nuen haren bizitza eta asko identifikatu nintzen haren filosofia "kanpoko"(munduko) musika euskaraz jarri behar genuela eta bat dator zuk aipaturiko pasadizuarekin.