Tsarran postari fierra
Oinguan tsarren inperixo erraldoian zihar biajatzeko aukeria izan dot. Ez naiz harritzen hau Vernen libururik ezagunenetakua izatiaz, zelan esango neuke, best sellerran ezaugarri asko dittu: heroismua, tragedia, ritmua, maittasuna... normala belaunaldi askotako gaztiak entretenidu izana.
“El archipielago en llamas” irakorritta konturatu nintzan hizki latindarrez idazten eginda gagozenondako, grekoz idatzittako eremuak ezezagutza plus bat dakela. Zirilikodunekin be bardintsu gertatzen dala esango neuke: nik neuk leku izen gehixenak ez nittuan ezagutzen, ezta hiri garrantzitsuenenak be. Pentsau bez mapa baten kokatzerik (gero EEBB-tarrei barre egitten detsegu, Espainia seiñalatzen ez dakixenian). Liburu honekin ikasi dot Errusian heren bat bakarrik dagola Europan, eta beste bixak Asian (Siberia). Eskolatik, Obi eta Yenisei munduko ibai haundixenetako bi zirala ba nekixan, baiña Strogoffen ibilkerei jarraittu arte ez nekixan nundik nora zoiazen. Ederra sorpresia hartu dot euren urak Artikora isurtzen dirala jakinda (hango ibar gehixenenak lez), hau da, “behetik gora”! Perogrulladia da, jakiña, baiña nik oiñ arte konturatu bez!
Circulo de Lectoresen bilduma hau eder-ederra da, itxuraz eta mamiñez, ondorenguendako gordetzeko modukua. Halan be, ez dakitt, igual eguneratutako ohartxoren bat be gehittu leikixo: ez hartzeko kontuan komentario arrazistak (liburu honetan, ijittuak eta tartaruak beriak eta bi hartzen dittuez), abertzaletasunan eta balore militarren goreste superlatibua...
GoogleEarth eta halako erreminttekin, gaiñera, gozadia izaten da Vernen liburuetako lekuen gaiñeko hegaldixak egittia (oin momentuan Baikal aintzira inguruetan ibilli naiz).
