Bookcrossing asuntua
Bookcrossingan asuntua aspaldi nekan entzunda, eta traza ona hartzen netsan. Halan be, hortan hasteko lehengaixa nekan faltan, hau da: sobrako liburuak. Nere amesa beti izan da liburuz betetako etxia izatia, eta hori buruan, zera emon izan desta beti libururik botatzia. Horretxegaittik, ointsu arte nere etxeko liburu-jarixua beti norabide bakarrekua izan da: kanpotik barrura.
Zirkunstantziak zirkunstantziak dira, baiña: eta oin bizi garan etxera pasatziakin batera, emaztiak bere aldetik zittuan liburuak (gurian eta gurasuenian) eta neuriak batera gorde biharra suertau jaku. Eta, jakiña: kabidu ez. Arrazoi material hutsangaitik, beraz, entresakak egittia tokau jaku; eta horrekin batera, lehelengo eta bigarren maillako liburuen artian bereiztu. Lehelengo taldekuak gordetzekuak dira: irakorri bakuak, kontsultatzekuak, barriro irakortzeko gogua emoten dabenak, ondorenguei laga nahi detsaguzenak... Eta bigarrengo taldekuak, barriz kleenex liburuak, gustau etxatazenak, irakorriko ez dittudazenak... Gauzak halan, une baten 30-40 liburu izan nittuan kentzeko; eta orduantxe esan neban “ointxe dok ba, bookcrossing historia hori zer dan jakitzeko momentua”.
Imajinau neban lez, oso gauza sinplia da. Berez ingles munduko gauzia bada be, hizkuntza askotako interface edo zera asko dagoz, danak leku berera garoienak: datu base haundi bat, eskurik esku dagozen liburuei “matrikulen” erejistrua, gero bakotxan seguimientua egin ahal izateko. Ez dot nik barriro azalduko, bertan oso ondo argitzen dabe-eta. Izena emotia oso erreza da, pasahitz eta klabia aukeratu eta... jolastera! (hala hartzen dot nik-eta, jolasa legez).
Printzipioz zenbakixa ipintziakin nahikua da, eta horretarako plantilla estandar batzu dagoz. Halan be nik “ex libris” pertsonalago bat egin neban National Geographic aldizkariko argazki bateri euskerazko testua ipiñitta. Batuaz, jakiña: batek daki munduko ze partetara doian-eta.
Behiñ hau eginda, liburuak nun “askatu” pentsatzia etorri zan. Lehelengo, kontsultan eta Lekeittioko kontsumitzaillien kooperatibako lokalian “bookcrossing point” bana ipiñi nittuan, 15-20 liburukin. Enparaua, poliki-poliki hor zihar abandonau dot, astian behin liburu bat-edo: kultur etxian... autobus paradetan... kaleko aterpe estrategikuetan...
Liburua hartzen dabenak, nahi izan ezkeriok, webgunian sartzeko aukeria daka eta, bertan liburuan zenbakixa sartuta, eskuragai dagon informaziñua irakorriko dau (nik normalian lagatako lekuan erreferentzixia eta iruzkiñen bat ipintzen dot, gitxienez). Berak be liburua hartu dabela esateko aukeria daka (eta nik abisua jasotzen dot), baitta iruzkiñak sartzekua be. Feedback hori da, egixa esan, neri gehixen pozten nabena. Ez da askotan gertatzen: oiñ arte hartzaille birek erantzun deste bakarrik, bata Ondarruko Kafe Antzokixan lagatako “Harri eta Herri” (Gabriel Aresti) hartu zebana, eta bestia juan dan astian, Lekeittioko autobus parada baten lagatako “Historia del tiempo” (Stephen Hawking) hartu zeban bidaiarixa.
