Aitor zana orain Iam da

Badut lagun bat lehen beste izen bat zeukana. Behin bere bizimodua ez zitzaiola batere gustatzen konturatu zen. Lana laga zaban. Bere etxea saldu zaban eta izena aldatu zaban. Bizimodu berri bat bizitzeari ekin zion.

Nik Aitor zein Iam, biak ditut gogoko, baina Iam Aitor baino zoriontsuagoa omen da.

Domekan duela ia 20 urte ikusten ez naban lagun batekin bazkaldu naban. Iñakirekin. Eta bi gauzataz ohartu nitzan. Bat, denbora konturatu barik juten dala. 20 urte! Eta bi, benetako adiskideak, 20 urte pasa arren adiskide izaten jarraitzen debela. Han egon ginan elkarri txanda eman ezinik urte hauetan gertatu zaizkigunak kontatzen eta elkarrekin bizitakoak gogoratzen.

Kontua da bizitza bakarra dugula. Eta konturatu barik pasatzen direla egunak eta urteak. Azkar azkar pasatzen diala gainera. Eta, ongizate gizarte honetan behintzat, norberaren esku dagoela zoriontsu izatea.

Iam bizimodua aldatuz saiatzen ari da. Ni ere, eskuak fuerte fuerte estutu eta banixe, bizitzera nixe. Halere jun aurretik Iam-ek partyra ekarritako testua dakart. Piratoi kantua e-mule bidez jeistea gomendatzen dizuet. Irakurri poesia kantua entzun bitartean eta kontuz uliekin erropak zulatu barik.

Abestia:

Sanvean - Lisa Gerrard (The Mirror Pool)

Testua:

QUIERO

Quiero, que un día entres en mi casa,
sin avisarme,
sin llamarme,
y sin decir nada, me abraces,
para después de ese día
entrar y salir los dos de casa,
sin avisarnos,
sin llamarnos
y sin decir casi nada,
vivir los días
hasta que un día la muerte amante,
ponga fin,
a nuestro entrar y salir,
celosa,
de nuestro idilio.

Aitor