Ekaitz pefektua eta Damaris

Neri "radio 3" entzutea gustatzen jata. Irrati hortan jartzen dute nik gustoko dudan musika gehien. Hori daukat sintonizatuta kotxean eta ondo entzuten danian, hori entzuten dugu baita lantokian.

Gezurra! Gehien gehien Ekaitz perfektua gustatzen jata. Orokorki gorroto ditut Euskadi Gazteako esatari zaratoso eta txoro horiek eta jartzen duten musika ere gutxitan dut gogoko. "Ekaitz perfektua", berriz, bestelakoa da. Fermin Etxegoien da esataria programa horretan eta neri mordo mordo bat gustatzen jata, bai esaten dituenak, nola esaten dituen eta batez ere jartzen daban musika. Aspaldian estresatu xamar nabil eta sarri egin dut kale baina fans eta jarraitzaile inkondizionala naiz. Hor ibiltzen naiz antxitxiketan etxera 8etarako ailegatu eta programa lasai entzuteko.

Propagandia ere asko egiten diot eta normalki beti pasatzen jata berdina: neskei asko gustatzen zaie zelan berba egiten daban eta mutilei, berriz, enpalagoso xamar egiten zaie. Baina jartzen duen musika denek dute gogoko. Badakizue, astelehenetik ostiralera iluntzeko 8etatik 9etara, Ekaitz perfektua, aro modernoaren banda sonoroa.

Halere, goizero, "musica es 3" entzuten etortzen naiz lanera. Eta goizero, Berna Wang deitzen den batek bere bitakoran idatzitako testuak irakurtzen dituzte. Aspaldi irakurri neban maitasun eskutitz hau bereziki gustatu zitzaidan.

Eta berari irakurri nion baita, beste hau: Tximeleta, gailegoz, bolboreta esaten omen da. Bi "b" luzerekin. Oso oso altu hegan egin ahal izateko.

Damarisek sustrai gailegoak dauzka eta Rosalia Castroren poesia bat bidali zidan party literariorako. Damaris aspaldi ezagutu dudan neska ederrena da eta izena ere, bera bezain exotikoa da. Esan zidaten nondik zetorren, mitologiako printzesaren baten izena edo... ez dakit. Bera azken momentuan gaisotu eta ezin izan zan etorri partyra baina Xabierrek primeran irakurri zeban poesia. Tori.

Abestia

Cantos de Monzo - Berrogüeto (Hepta)

Testua

DE FOLLAS NOVAS

Algúns din ¡miña terra!
din outros ¡meu cariño!
i este, ¡miñas lebranzas!
i aquel, ¡ou meus amigos!

Todos sospiran, todos,
por algún ben perdido.

Eu só non digo nada,
eu só nunca sospiro,
que o meu corpo de terra
i o meu cansado esprito,
adondequer que eu vaia

vai conmigo.

Rosalia de Castro