Karteroak beti deitzen du bi aldiz

            Beste nobela bat gure artean gehienbat haren kontura film bat egin zelako ezagutzen dugula. Hartu orduko nire kautako pregunta: “eta irakurri ahala pelikularena gogoratzen badut eta leidu baino lehenago zer gertatuko den baldin badakit?” Honezkero badaukat behintzat horren erantzuna: “ez, pelikulaz hari jenerala baino ez dugu akorduan. Horregaitik ez larritu”.

             Irakurtzen hasi orduko estiloak jo zidan bistara. Azkarra, ia telegrafikoa, elkarrizketa nahikotxoekin eta kapitulu motzekin, zortzi orri bataz bestez, hasieran gutxiago eta bukaerarako gehixeago. Historioa kontatu, apaindura barik, di-da, di-da, eta bukatu arte.

             Gustora irakurtzen ote den? Nobela honek lau, bost edo sei edo edizio gehiago izan ditu euskaraz. Bistan da bai gustatzen duela. Gainera kontu bitxia dauka, itzultzailea Xabier Olarra da, eta titulua lehen edizioetan “Karteroak beti deitzen du bi aldiz” da, eta azkenengo edizioetan berriz “Postariak bi aldiz deitzen du beti” Aiii, itzultzaileak irakurleok ikusten ez ditugun detaileak ikusten ditu. Eta gutxi balitz hasierako edizioetan “Erdal literatura beltza” sailean argitaratu nahi izan dute, eta halaxe jarri dute azalean, baina gero portadan nahastu, oker jaso, eta “Euskal literatura beltza” sail moduan jaso dute. Biblioteka gehienetan honetara izango dute sartuta.

            “Baina bukatu mesedez, lerro hauek idatzi dituan horri, gustau egin zaik?” Bai ba, benetan obra ona da, hasieratik bukaeraraino, ondo kateatuta, ondo jantzita, dena ondo egina. Eta oso gustora irakurtzen da. Nota altua, benetan altua.