"Ez adiorik", Raymond Chandler-ek idatzia
Bolada batean argitaletxe horren Sail Beltzan argitaratuta dauden klasiko amerikarrak omen direnak leitzen egon naiz. Atzena oraingo "Ez adiorik" hau. Sail berekoakek gustora laga nauenetik gogoz hartzen nuen hurrengoa.
Liburu honek 528 orri ditu baina horrek berez ez du ezer esan nahi. Onak badira zenbat eta gehiago hobe!
Eta errez joan gara liburua irakurtzen, lehenengo ehuna, bigarrena... ondo. Baina bukaera alderuntz galtzen hasi gara: izenak norenak diren ez dakigu; kontaketaren haria galdu; eta liburua bukatzeko lehen amaiera dirudien baten aurrean nik aparteko graziarik topatu ez. Horrekin guztiarekin interesa galdu dut. Liburuaren bideratzi hamarren irakurri ditudanean segitzeko gogoa ahitu zait. Hain gutxi falta dela bukatu egin beharko dugu, baina bihar, eta bihar etzi diogu, eta etzi ere gogorik ez, eta azkenean errenka, hain aurreratuta dugula pena ematen digulako bertan behera lagatzea.
Nire irakurketatik abiatuta zera esango nuke, orriak sobran dituela, ehun bat gutxiagorekin neuk behintzat hobeto. Seguru nago ez dala berdina egunero ordu bat edo bi eman irakurtzen edo, nire kasua den legez, egunero hamabost-hogei minutu eman, horrelaxe, jakina, luzeagoa egiten da, baina horiexek dira nire kondizioak, horixe da egunero dudana. Beste modu batez irakurtzen duenak ondorio diferenteak atera ditzake, baina badakizue, bakoitza eta bere zirkunstantziak.
Ondorioa, labur, aholkatzen dudan? Psaaa, ez. Ez txarra delako, hobeak badirelako baino. Eta gainera nik honezkero aukeratuta ditut hurrengo bi behintzat. Orria pasa eta hurrengoei ekingo diegu.
