Belostikale (eta II)
Ez neukan ahaztuta, baina, badaezpadan, Patxik gogorarazi zidan Belostikalen bideoklub bat ere badagoela, beste gauza askoren artean. Sarritan joaten naiz, aukera dudan guztietan, nobedade bila edo, beste barik, antzinagoko pelikulen karatulekin gozatzera, ikusitako pelikulek utzi zidaten zapore ona gogoratzera edo izenburuekin bakarrik zeri buruzkoak diren imajinatzera.
Literaturarekin gertatzen ez den zerbaiten falta izaten dut askotan zinemarekin: literaturan, klasikoak irakurtzea (edo erostea) edonoren esku dagoen zerbait den bezala, zineman nobedadeetara mugatzen da begien aurrean jartzen zaiguna. Logikoa, beste alde batetik, kontuan izanda zine-aretoetan pelikulak proiektatzea kontu garestia dela, eta, beraz, irabaziei begira, ulertzekoa da aretoek nobedadeen alde egitea, arriskatu barik, bestela ere nahiko balantzan ibiltzen dira-eta sokan. Beraz, pelikula berberak jartzen dira ikusgai han eta hemen, berdin dio nora zoazen: gehienez ere, dozena bat pelikulak osatzen dute zine-aretoetan eskaintzen denaren ehunekorik handiena. Zenbat baina? Kalkulu askorik egin barik, esango nuke karteldegiaren %80 hamar bat pelikularen esku dagoela. Zinemaren historiarekin interesatuta daudenek zail dute, beraz. Edo unibertsitateko zinematekan kontsultatu behar dute, edo zine-klubetara jo behar dute, edo pelikula klasikoak internetetik erosi edo jaitsi behar dituzte, edo telebistako desorduetan noiz emango dituzten zain egon behar dute.
Beti, bizitza osoan, inbidiaz ikusi izan ditut Woody Allenen pelikulak, zeintzuetan Allen zine-aretoetara joaten baita eta, gela hutsean, klasiko bat jartzen baitute, zuri eta beltz. Beti sinistu nahi izan dut hori egia dela: Estatu Batuetan edo beste edonon, urrun edonola ere, badaudela aukera hori ematen duten zinemak. Orain zalantzan nago. Gaztetan, telebistan ematen zituzten bakeroen koloretako pelikulei kolorea kentzen nien, zuri-beltzean baino ez nituelako sinisten. Orain ere antzeko zerbait egiten jarraitu beharko dut, edo, bestela, beti geratuko zait Belostikaleko bideokluba, bere pelikula europar, asiar, latinoamerikar, independente eta klasikoekin. Oasi bat, merkatu uniformearen erdian.