Erosotasuna eta epeltasuna

Duela larunbat bi Zinegoak jaialdira joan nintzen, 16:00etako saiora, aldez aurretik egitaraua gainbegiratu eta ikusi ostean ordu horretan ematen zutela "Wild side" pelikula frantziarra, iazko Berlinalen ere sariren bat jasotakoa. Pelikula horren bila joan nintzen, beraz, eta bai aurkitu ere! Ez zen ordurik egokiena pelikula bat ikusteko (hobea siestarako), lekua ere (Bilborock-Mesedetako Eliza) ez da lar erosoa zinema patxadaz ikusteko, baina, ze arraio, Zinegoak jaialdian ematen dituzten pelikulak ere ez dira erosoak, eta, azken batean, eroso egoteko sofan geratuko nintzateke.

Bada, joan, pelikula bakarra ikusi, eta asmatu: berak irabazi zuen Zinegoak-en sari nagusia. Ez da zinemaren historiara pasatuko, baina interesgarria eta sentsibilitate handikoa da, edozelan ere. Zatika oso ona ere bai. Zinegoak jaialdian hiru dira gai nagusiak: homosexualitatea, lesbianismoa eta transexualitatea. "Wild side" filmaren gaia azken hori da, hain zuzen ere.

Protagonistak hiru dira: Stephanie, Jamel eta Mikhail.

Stephanie Frantziako herri txiki batean jaio zen, eta Pierre izena jarri zioten. Flash-backak erabiliz, jakingo dugu Pierre zelan doan apurka-apurka Stephanie bihurtzen, eta zer den atzean utzi duena eta zer bidean galdu duena. Eta zer bidean irabazitakoa, oso gutxi bada ere.

Gero Jamel eta Mikhail daude. Jamel gazte magrebtarra da, Parisko geltokietako komunetan prostituitzen dena. Mikhail, berriz, Ukrainarra, Odessakoa, Parisera heldu berria. Hirurak etxe berean bizi dira, maitasuna eta sexua hiruren artean konpartituz. Lehen esan bezala, sentsibilitate handiko eta isiltasun luzeko filma da, gogorra batzuetan eta samurra besteetan.

Hirukote horren kontrapuntua Stephanieren amak jarriko du, eta hori izan zen niri gehien interesatu zitzaidan gaia: ama hiltzear dago, eta Stephanie zaintzera joan zaio. Amak ez zekien bere Pierre neska bihurtuta dagoela, eta haurtzaroko oroitzapen ugari etorriko zaizkio kolpean. Amaren ikuspuntu hori benetan izan zen ederra, pelikulako gauzarik onena.

Bada, eszena labur batean, amak oso gauza esanguratsua egiten du. Detailetxo bat baino ez da, eta pelikulan ez dauka inongo jarraipenik ez aparteko garrantzirik. Benetako garrantzia duten gauzen moduan, beraz. Ni eszena horrekin geratu nintzen.

Ama hiltzear dago. Denak egiten dio min. Hotzak dago. Ez du apenas jaten. Eta holako batean, besaulkian jarrita sutondoaren aurrean dagoela, patxada handiz, isilik eta inor konturatu barik, kojina hartu eta sutara botatzen du. Gero, jertsea kendu eta sutara botatzen du. Eta hortxe amaitzen da eszena, besterik ez.

Bakoitzak bere moduan ulertuko du, baina nik beti miretsi izan dut amek isilik sufritzeko duten gaitasuna eta joera. Amak kapaz dira erosotasunari eta epeltasunari (kojinari eta jertseari) isilik eta oharkabean uko egiteko, badakitelako euren benetako arazoa ez dela ezerosotasuna eta hotza, baizik eta kojinez eta jertsez epeldu ezin daitekeen beste min bat. Eta oharkabean jasango dute euren mina, inori ezer esan barik, inorekin konpartitu barik, alferrik konpartitu barik, eta, deskuidatzen bazara, irribarrez. Baina horretarako, beharbada, ama izan behar da ezinbestean. Akaso arrazoi dute emakumeek, esaten dutenean gizonezkoak edozergatik kexatzen garela.