Elurra eta biok
Azkenean denok berdinak gara. Denborak ez dira hainbeste aldatu ere. Pertsona izan ginen, gara eta izango gara, eta natura izan zen, da eta izango da. Eta tartean agertu dira Spectrumak, Tamagotxiak eta Nintendoak, eta jaioko dira berriak, txikiagoak eta karuagoak. Baina, azkenean, barru-barruan, gauzak ez dira horrenbeste aldatuko.
Gu txikiak ginenean sudurra talo-talo pegatzen genuen ikastolako leihoetara, elurra jausten ikusteko. Eta irakasleek esaten ziguten bueltatzeko mahaietara, ea ez genuen sekula elurrik ikusi. Eta bueltatzen ginen, baina begi-ertzetik zaintzen genuen leihoaz bestaldeko mundu zuria. Jakina mila bider ikusi genuela elurra, baina sentsazio itzela zen, eta dena nahasten zitzaigun buruan:
1) oraindik negua zela pentsatzearen gozamena
2) maluten patxada euri zakarraren aurrean
3) ahoa zabaldu eta elurra irensteko gogoa
4) gora begiratu eta zerua begietara jausten ari zitzaizula sinistearen harridura.
Eta itxaropena, zelan ez: desiratzea arrasti osoan eta gau osoan horrela jarraituko zuela, eta elurrak guztiz estaliko zuela etxetik ikastolara genuen kilometro bateko aldatsa, eta etxean geratuko ginela edo, hobeto esanda, kalean.
Dena nahasten zitzaigun. Sentimendu horietako batzuk oso atzean ditugu jada, esate baterako azkena, pentsaezina zaidalako elurte batek etxetik lanera dudan bidea estaliko duela. Baina beste laurak oraindik gordetzen ditut, batez ere laugarrena: elurra jausten ari dela, kalera irten eta zerura begira jartzea da, oraindik ere, naturak ematen didan oparirik ederrenetakoa. Barkatu kursia izatea, baina horrela da.
Bada, kontua da nik lan egiten dudan lekuan, aurrez aurre, leihoz leiho, eskola bat dugula. Neskato moñoñei begira pasatzen dugu eguna, beraz. Ume txikiagoak ere badaude, eta gaur horiekin fijatu naiz, elurra mara-mara hasi eta sudur-taloak kristalean pegatu dituztenean. Eta euren atzean irakaslea ikusi dut, zerbait esaten. Seguruenik betikoa: inoiz ez duzue ikusi ala?
Irakasleari ere, garai batean, bere irakasleak esaten ziona. Eta irakasleari, haren irakasleak. Eta horrela izan da eta izango da, elurrak goitik jausten segitzen duen bitartean eta umeak harritzeko prest dauden bitartean. Tamagotxi guztien gainetik eta Nintendo guztien azpitik.
Horixe bada. Gauzak ez direla hainbeste aldatu. Arrazoi duzu. Elurrak denbora gelditu egiten du. Bizitza azeleratu honetan pausaldi bat da. Zarata adibidez. Ez dago zaratarik. Egunotan Gasteizen ez dabil ia kotxerik, eta isiltasuna da nagusi. Aitona-amonen garaiko isiltasuna. Hau bakea. Izoztutako elurra zapaldu eta kra, kra, kra, entzunez egin dut gaur lanerako bidea eta orain aurreko teilatutik zintzilik dauden izotzezko kandeloi edo estalaktitei begira nago. Metrokoak dira. Ez nuen txikitatik halakorik ikusten.Eta gogoratu dut nola kandeloiak hartzen ibiltzen nintzen nebekin batera ikastolara joan ezin izaten genuen egun zurietan. Eta orain sekulako gogoa dut kandeloi horietako bat esku artean hartzeko. Egia, gauzak ez dira hainbeste aldatu.