Somera (II)
Tabernan sartzean ez naiz konturatu musikarekin. Mahaia libre zegoela bai, eta lasai egongo naizela bertan, kaleko zaratatik urrun. Gero konturatu naiz, kafea eskatu eta mahaian jarri ostean, Sabina ari zela abesten orain beranduegi dela, printzesa, bilatu zaunka egingo dizun beste txakur bat, printzesa.
Gaztaroan, artean Sabina gustatzen zitzaidan eta, artean, halako abestien beharra izaten nuen neskaren bat ahazteko. Auskalo zer gogorarazten dion gorputza barraren kontra botata duen gizonari, txanponjalean ari den emakumeari, tabernako ugazabandre ezatseginari. Ondoen ikusten dudana gizona da, eta gustura joango nintzateke galdetzera zer gogorarazten dion. Erantzungo lidake, esate baterako, garai hartan Euskaldunan zebilela borrokan, baina "badakizu", esango zidan, "orduan gazteagoak ginen, amorratuta geunden, eta, abesti hau entzutean, sentitzen genuen nagusiari egiten geniola oihu: bila ezazu beste txakurtxo bat, nagusi". Hori izango litzateke bere erantzuna, edo beste bat, oso desberdina. Seguruenik beste erantzun bat, bai, oso desberdina.
Gero magiak hartu du taberna. Hurrengo abestiaren lehen konpasekin batera, taberna isilik geratu da. Emakumeak ez du txanponjalean dirurik bota, semeak ez dio aholkatu bonusak hartzeko, ugazabandrea pentsakor geratu da, barrako gizonak teilatura begiratu du eta gero edalontzira. Nik ere, ezustean, ezin izan dut lerrorik idatzi. Eta dena, harrigarria bada ere, Victor Manuel kantuan hasi delako, juntos de la mano se les ve por el jardín... Eta isiltasun horretan, bat-batean, bakoitzak bere kolkorako abestu du no puede haber nadie en este mundo tan feliz, eta entzun egin da: isiltasunaren barruan, xuxurla kolektibo bat entzun da, txanponjaleetako emakumearena, Euskaldunako langile ohiarena, ugazabandrearena eta, akaso, konturatu ez banaiz ere, akaso nirea ere bai.
Gero, Euskaldunako langileak tragoan edan du geratzen zitzaiona, eta agur esan barik joan da, pentsatuz gezurra esan duela abesti horren letra abestean.