San Frantzisko (II)

Turkiarrak boliviarrari galdetu dio ea lanean ari den. Boliviarra turkiarraren kebabera joan da bazkaltzera; aspaldiko ezagunak dira, bistan denez. Baietz erantzun dio, baietz, lanean ari dela. Turkiarrak harritu aurpegia jarri du, eta zorionak eman dizkio gero. “¿En qué?” galdetu dio segituan. Birritan pentsatu barik erantzun dio boliviarrak, erantzun bera behin baino gehiagotan ematera ohituta edo: “trabajo buscando trabajo”.

Zabalburuko plaza baino metro batzuk beherago gertatu da hori, Fernández del Campo kalearen amaieran, eta zikin sentitu naiz bat-batean. Inpresioa izan dut pareko begetarianoan egon behar nuela, jendea trajez doan jatetxe horretan, eta ez hemen. Lan erosoa daukat, eskuak ez ditut apenas zikintzen, eta ez da nire errua. Une batean sentitu dut ez nintzatekeela hau guztia entzuten egon behar, hobeto egoten dela egunerokotasun ordainduan, “trabajo buscando trabajo” entzun behar zikinean baino.

Gaur Arkumearen Eguna izan da musulmanen egutegian. San Frantzisko kalean behera, harategiak musulmanez beteta zeuden, Mekara begira hiltzen dituzten arkumeen bila denak. Eta tabernak itxita. Kalean ere jende gutxi arrastiko lehen orduetan: ijito batzuk eta jonki asko. Taberna txiki-txiki bat baino ez dut aurkitu zabalik. Beltz bat hizketan ari zitzaion tabernariari, eta beste denak, palentziar bat, planta eskaseko atso bat eta aljeriar bi, entzuten. Ugazabandreak kontatu du bere semeak entrenamendua zuela, eta beltzak erantzun dio ondo dagoela hori, gauza handia dela lana izatea. Ugazabandreak erantzun dio semea oso gaztea dela, eta futbola jolasa baino ez dela berarentzat. “Ez galdu esperantza”, esan dio beltzak: “ikusi noraino heldu diren Ronaldinho eta EtoŽo”. Andreak barreka erantzun du, baina beltza serio zebilen: “Imajinatu zeure burua Skip-en iragarkia egiten, Ronaldinhoren amaren antzera”. Irribarreak. “Behingoagatik esan ahal izango nuke famatu bat ezagutzen dudala”, ondorioztatu du beltzak, oso serio, amets betean.