Zinebi (1. eguna)
Atzo eman zitzaion hasiera aurtengo Zinebiri, dokumental eta laburmetraien nazioarteko zinemaldiari. 47. edizioa du aurtengoa, nire kasuan hirugarrena, duela hiru urte hasi bainintzen joaten saio guztietara.
Aurten ere, akreditazioa lortu dut, eta hemen egingo dizuet egunero-egunero sail ofizialean ikusitako pelikularik onenen zerrenda partikularra.
Atzokoan 17 pelikula eman zituzten, eta, denen artean, lau nabarmenduko ditut:
Lehenengoa, Sintonía: dudarik gabe, Jose Mari Goenagaren film laburra atzoko onena izan zen. 9 minutu eskasean, itzelezko istorioa kontatzen zaigu, Julio Cortázarren La autopista del sur ipuin ederraren antza apur bat ere badaukana, fondoan baina ez forman. Autopista bateko peajean, gizon bat alboko kotxeko emakumearekin fijatu da. Emakumea kantuan ari da, eta, kotxeko leihoen atzetik, gizonak dantzan ikusten dizkio ezpainak. Orduan, gizonak kotxeko irratia jarri eta, bila aritu ostean, emakumea entzuten ari den irrati-sintonia aurkituko du. Hortik aurrera, eta gizonak irratsaio horretara egindako dei baten bitartez, nolabaiteko harremanetan jarriko dira gidari biak. Istorioaren amaiera irekia eta perfektua da, eta pelikulak, bere 9 minutu horietan, dena du ederto neurtuta, ezer ez sobera eta ezer ez faltan.
Bigarrena, Infrahabitante, 14 minutuko dokumentala, Javier Aspiazu eta Carlos Idirinena. 20 metro karratu inguruko etxe batean bizi den bilbotar baten komeriak kontatzen zaizkigu, irribarrea beti ahoan (batzuetan algara ere bai) baina gai garratz baten aurrean gaudela inoiz ahaztu gabe. Dokumentaleko protagonistak egia ederrak botatzen ditu, eta Surbisa, Etxebide eta antzeko erakundeak ondo larrututa irteten dira. Apunterik hartu ote zuten atzo palkoetan zeuden agintariek?
Hirugarrena, Endspiel alemaniarra, luze egiten diren 12 minutuko filma, Mara Eibl-Eibesfeldt zuzendariarena. Neska batek umea egin behar du ezustean, asteburuan eta karabana batean, bakar-bakarrik dagoela. Zuri-beltzean dago filmatuta, krudela da oso, eta angustiak hartzen zaitu goitik behera, ikustean neskaren eta ume jaioberriaren destinuak zelako bidea hartzen duen.
Laugarrena, baina ez aurrekoak baino eskasagoa, Malenkaya Katerina dokumental errusiarra, 24 minutukoa eta Ivan Golovnevek zuzendutakoa. Katerina umea eta bere familia Siberian bizi dira, mutur-muturreko klimaren erdian eta oinarri-oinarrizko bizimoduarekin. Pelikulak urte bi dituen Katerinaren bizimodua erakusten digu, eta, horrekin batera, kontuan hartzeko moduko heziketa klase baten berri eta progresoak oraindik irentsi ez dituen pertsonen filosofia naturalaren berri. Hausnarketa horien erdian, hitzik gabe, soilik naturaren eta umearen soinuen bitartez, pelikulak zer pentsa ematen digu, eta, bide batez, nahiko barre ere egiten da, eta zelan gainera.
Gaur 16 pelikula ditugu. Bihar kontatuko dizuet.