Karrerista bi ezagutu nituen gaztetan

Tabernan sartzean, Ramoni esan diot izugarri gozatzen dudala bere oroitzapenekin, baina nik ere baditudala nire istoriotxoak, eta ziklista gutxi ezagutu dudala, baina hurbiletik ezagutu ditudan horiek mito izatera heldu direla, eta esan diot mesedez isiltzeko, gogoa dudalako txikikeria batzuk kontatzeko. Eta telebista itzali eta ukondoak barraren gainean jarri ditu Ramonek, adi.

Ezagutu nuen lehenengo karrerista handia Jesus Loroño izan zen. Garai hartan bizikletan ibiltzen ginen inguruko errepideetatik, eta egun haietako nire oroitzapenik argienak dira aldapan gora ondo nenbilela, jaitsieretan txarra nintzela eta egun batean Jesus Loroñorekin gurutzatu ginela. Ganguren mendi inguruko errepideetan izan zen: gu Artxandarantz, maldan gora, eta bera beherantz, lasai-lasai, txistuka. Entzunda genuen harroa zela, eta guri ziklista harroak gustatzen zitzaizkigun. Gurutzatu ginen, hortaz, eta berak, aldapan beherako lasaitasunean, "¡que no podeis, chavales!", bota zigun, eta nik, gorantz eta arnasestuan, "¡tu ya podrás cuesta abajo!" esan nion, nor zen ere ohartu gabe. Azeriak irribarre egin zigun, eta orduan konturatu ginen nor zen. Barre ederrak egin genituen pasadizo horren kontura, eta, batez ere, Loroñok, ziklista harroak, mitoak, desafioa bota zigulako. Eta ezin dut ahaztu bere irudia, aldapan behera, txistuka.

Ezagutu nuen bigarren txapelduna Lance Armstrong izan zen, Euskal Herriko Itzulia Arrasaten hasi zen batean, 1992 edo 1993an, ezin gogoratu. Aitarekin nengoen, eta irteera baino lehenago Raúl Alcalá ikusi genuen taberna batean, taldekideekin. Mirespenak eramanda, barrura sartu nintzen, eta mexikarrari galdetu nion ea argazki baterako kalera irten zitekeen une batez. Oso modu txarrez esan zidan ea zelan bururatzen zitzaidan karrera hasteko puntuan zegoen ziklista bat molestatzea. Hain zakar jokatu zuen, bere taldeko ziklista gazte bat aulkitik altxatu eta nigana etorri baitzen, esanez bera prest zegoela argazkirako. Ordurako izango zuen zerbait irabazita, ze segituan ezagutu nuen. Eta kanpoaldera irten ginen eta euria ari zuen, baina ziklista hura ez zen euriagatik arduratu, eta nik argazkia atera nion, konturatu barik bere ondoan jarri behar nintzela argazkirako. Zelan jakin zazpi Tour irabaziko zituenik! Gero esan nion "good luck, Lance", eta eskua eman zidan irribarrez, pozik, akaso, norbaitek ezagutu zuelako.

Ez dakit zergatik kontatu diodan hau Ramoni. Ez dakit zergatik entzun didan hain adi. Ez dakit zergatik ez duen telebista piztu arratsalde osoan.